Η μαμά διαβάζει: Ο Θεός μου ο αλλοδαπός

     Θα κλείσω τη χρονιά με ένα θρησκευτικό βιβλίο που διάβασα, χριστουγεννιάτικο μα αλλιώτικο από τα άλλα. Ένα βιβλίο με χαρακτήρα επαναστατικό θα έλεγα, μα επαναστατικός ήταν και ο Χριστός για την εποχή του, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Σε προκαλεί ήδη από τον τίτλο του! Πόσο αρνητικά φορτισμένη είναι σήμερα η λέξη "αλλοδαπός"! Και να αποκαλεί έτσι το Θεό μας!

     Τα όσα γράφονται, κανονικά για εμάς τους χριστιανούς θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και να μη μας κάνουν καμία εντύπωση. Έλα όμως που, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ καθώς διάβαζα, έβλεπα πως μου έβγαιναν κάποια "μα..."! Αυτό βέβαια, δείχνει πόσο έχω κι εγώ επηρεαστεί από τις συνέπειες της μαζικής μετανάστευσης που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και από το πόσο νιώθουμε απροστάτευτοι μπροστά σε οποιαδήποτε πράξη βίας ή παρανομία στην ίδια μας τη χώρα.

Το είχατε προσέξει; Δεν υπάρχουν ξεχωριστά κάλαντα για άρχοντες και ξεχωριστά για τον λαό. Όλοι αποκαλούνται "άρχοντες"... Τα κάλαντα κομίζουν ένα όραμα: μια κοινωνία αρχοντάδων, δίχως υποτελείς, δούλους και εξαθλιωμένους.

     Το μικρό αυτό βιβλιαράκι, το οποίο έγραψε ο Θανάσης Παπαθανασίου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ακρίτας, περιλαμβάνει 5 αυτοτελή κείμενα, τα οποία μιλούν για το Χριστό ως αλλοδαπό, ως μετανάστη και ως γόνο μιας πολύ φτωχής οικογένειας. Αυτή είναι η 5η έκδοση και είναι επαυξημένη, καθώς τα δύο τελευταία κείμενα προστέθηκαν σε αυτήν.

     Ο συγγραφέας στοχεύει στο να εγείρει στον αναγνώστη πνευματικά ερωτήματα σχετικά με τον εξαθλιωμένο, άγνωστο και "ύποπτο" πλησίον. Τα ερωτήματα αυτά είναι πραγματικά δύσκολα και επώδυνα ίσως, αν θέλει κάποιος να ψάξει πραγματικά μέσα στην ψυχή του και να κάνει την αυτοκριτική του.

Και τι θα πει άραγε "μετανάστης" στις μέρες μας; Πακιστανός στην Αγγλία; Έλληνας στη Γερμανία; Μήπως Αλβανός στην Ελλάδα; Ασήμαντα ανθρωπάκια σε ξένο τόπο, θα πείτε. Έλα όμως, που ο παράξενος Θεός μου ταύτισε τον Εαυτό Του μαζί τους: "Ήμουνα ξένος... Όποιος περιθάλπει έναν από αυτούς τους άσημους αδελφούς μου, περιθάλπει εμένα" (πρβλ. Ματθ. 25:31 - 46)

     Ο Χριστός μας λοιπόν, όπως πολύ όμορφα μας λέει ο συγγραφέας, ήταν καταρχήν μετανάστης από τον ουρανό στη γη. Έπειτα, συνελήφθη στη Ναζαρέτ, γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, φυγαδεύτηκε στην Αίγυπτο, ανατράφηκε στη Ναζαρέτ. Αυτό θα πει μετακίνηση χωρίς σταματημό! Αυτή είναι μια οπτική που δεν την είχα ποτέ μου σκεφτεί. Ο Χριστός μας ήταν ένας μετανάστης!

     Μια άλλη σκέψη που είχα διαβάζοντας το, ανάμεσα σε πολλές, είναι το πόσο σκανδαλώδες θα ήταν στις μέρες μας, αν ο Θεός ενσαρκωνόταν στο Μαρόκο, στο Πακιστάν ή στις Φιλιππίνες. Οι τωρινές μέρες δεν απέχουν και πολύ από τις μέρες εκείνες, όπου ο "άλλος" ήταν συχνά, εκτός από ξένος, ανταγωνιστής ή εχθρός. Σκεφτείτε τους αρχαίους Έλληνες, που πίστεψαν ότι ένας αλλοδαπός είναι ο Σωτήρας τους! Πόση πίστη και ορθάνοιχτη καρδιά θέλει κάτι τέτοιο! Πόση δίψα πνευματική!

Η μικρασιάτισσα γιαγιά μου, η Μαρία... μας έλεγε πως, αν χτυπήσει την πόρτα μας ζητιάνος, να μην την κρατήσουμε κλειστή, διότι μπορεί να είναι ο ίδιος ο Χριστός "μεταμορφωμένος". Ιδού θεολογία ακέραιη, σαρκωμένη σε βίο εμπράγματο, σε ερμηνεία ζωής και σε πράξη.

     Και ένας ακόμη προβληματισμός: Πόσο εύκολο είναι για τον καθένα από εμάς τους χριστιανούς να δούμε στο πρόσωπο του κάθε ξένου το Χριστό, όπως ο ίδιος μας ζήτησε να κάνουμε; "...Επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω. δίψασα και μου δώσατε να πιω. ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε. γυμνός ήμουν, και με ντύσατε. ασθένησα, και με επισκεφθήκατε. σε φυλακή ήμουν, και ήρθατε σε μένα" (Ματθ. κε΄ 31 – 46).

     Αυτό που μου άρεσε πολύ στο βιβλίο, είναι πως περιλαμβάνει πολλά αποσπάσματα από τις Γραφές αλλά και από αγίους, όπως τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης, τον Άγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο και το Μ. Βασίλειο. Με τα αποσπάσματα αυτά, τα οποία είναι πολλά ομολογουμένως, ο συγγραφέας ουσιαστικά αποδεικνύει πως τα όσα γράφει δεν είναι απλώς μια άποψη, είναι η θέση των πατέρων της εκκλησίας μας και η θέση των Αποστόλων.

Άραγε, πόσο αληθινά μπορεί να είναι τα "Καλά Χριστούγεννα" που θα ευχηθούν όσοι από εμάς δηλώνουν χριστιανοί, αλλά έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον κομματικό αφέντη τους ή δίνουν κολοβό μεροκάματο στον Φιλιππινέζο εργάτη τους...;

     Αγαπημένο μου από τα κείμενα είναι το τελευταίο και πιο πρόσφατο, "Στην Αίγυπτο να φύγω με σένα, για σένα..." όπου ο συγγραφέας μας φανερώνει μέσα από κείμενα και παραδόσεις, το πόσο φτωχή ήταν η οικογένεια του Χριστού μας, καθώς και μια παραδοσιακή ιστορία με δύο ληστές, εκ των οποίων ο ένας κάποτε βοήθησε την οικογένεια του μικρού Χριστού κατά τη φυγή της προς την Αίγυπτο, ενώ ο άλλος εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη τους για να βγάλει χρήματα. Τελικά, σύμφωνα  με την ιστορία, αυτοί ήταν οι δυο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί του!

     Το βιβλιαράκι αυτό, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να το χαρίσετε σε κάποιον, λόγω του ευαίσθητου στις μέρες μας ζητήματος που πιάνει, αλλά αν θέλετε κάτι που να σας βγάλει από την πνευματική σας "άνεση" και να σας τσιγκλίσει, είναι το ιδανικό ανάγνωσμα!

Σας φιλώ και καλή Πρωτοχρονιά!

Άλλες αναρτήσεις της σειράς "Η μαμά διαβάζει"