Ματιά στην εβδομάδα μου #9: μια δύσκολη αναμονή και πως την αντιμετώπισα

     Το μωρό μου συνεχίζει να βρίσκεται σε ισχιακή θέση, δηλαδή με το κεφάλι προς τα πάνω! Οι μέρες πλησιάζουν και ακόμη τίποτα. Εκεί που ήμουν προετοιμασμένη πως θα γεννήσω φυσιολογικά και όλα θα πάνε ακόμη καλύτερα από την πρώτη γέννα, έπρεπε ξαφνικά να αρχίσω να εξοικειώνομαι με πιο δύσκολα σενάρια. Άρχισα να ψάχνω και να διαβάζω για τις καισαρικές και για τα ισχιακά μωρά και παράλληλα να κλαίω. Μου φαίνονταν όλα τόσο δύσκολα!! Άρχισαν να γυρνούν στο μυαλό μου ένα σωρό τρελές σκέψεις και να με κατακλύζουν φόβοι. Οι σκέψεις μου έβαζαν φωτιά στους φόβους μου και οι φόβοι με τη σειρά τους φούντωναν τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει κάποια λογική σε όλα αυτά, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν άφησα αρκετό χώρο ούτε για ψυχραιμίες ούτε για γενναιότητες.

      Έπαθα σοκ, καθώς διάβαζα ένα σωρό άγνωστα πράγματα. Το ξέρατε ότι στην καισαρική σου βάζουν καθετήρα; Και η επισκληρίδιος; Λένε ότι αφήνει κουσούρι και σε ενοχλεί με την αλλαγή του καιρού! Και πώς θα είναι να νιώθεις τα πόδια σου παράλυτα;;; Και αν γίνουν όλα γρήγορα και χρειαστεί να μου κάνουν ολική αναισθησία, που υποτίθεται δρα πιο γρήγορα από την επισκληρίδιο; Θα γεννήσω και δεν θα δω το μωρό μου; Και άραγε θα ξαναξυπνήσω από τη νάρκωση;;; Και θα μπορέσω να θηλάσω; Ή θα δώσουν στο μωρό μπιμπερό και μετά θα δυσκολευτεί να θηλάσει; Κι εγώ θα πρέπει να ξεκινήσω αντλήσεις;;; Δεν θέλω καισαρική!! Όλα είναι πιο εύκολα με το φυσιολογικό τοκετό!!

     Ο γιατρός μου είπε ότι υπάρχει μια πιθανότητα να μπορέσουμε να το βγάλουμε με φυσιολογικό. Αλλά το έψαξα και αυτό. Η διαστολή γίνεται πιο αργά, λόγω του ότι ο ποπός δεν εφαρμόζει τόσο καλά όσο το κεφάλι και αυτό δυσκολεύει τα πράγματα. Δηλαδή, μεγαλύτερη διάρκεια οδυνών! Και, βέβαια, για να επιλέξει ο γιατρός να με ξεγεννήσει φυσιολογικά, θα πρέπει να υπάρχουν και κάποια θετικά σημάδια. Η θέση των ποδιών του μωρού, το βάρος του, η διαστολή μου... Κι αν τελικά περάσω και όλους τους πόνους και αποφασίσει ο γιατρός ότι πρέπει να πάω για καισαρική; Κρίμα κι άδικο δεν είναι;...

     Όλη μου η δειλία και η ψυχική μου αδυναμία, ανέβηκαν στην επιφάνεια. Όλες αυτές οι σκέψεις μου διέλυσαν κυριολεκτικά την ψυχολογία. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τίποτε από όλα αυτά. Έπρεπε, όμως, να προετοιμαστώ για όλα τα ενδεχόμενα, γιατί δεν ξέρω πραγματικά τι με περιμένει. Μπορεί το μωρό να γυρίσει την τελευταία στιγμή και όλα να πάνε τέλεια. Μπορεί, όμως, ο δεύτερος τοκετός να είναι πιο επώδυνος από τον πρώτο. Και σίγουρα θα υποφέρω περισσότερο αν είμαι απροετοίμαστη! Η άγνοια με τρομάζει πιο πολύ από όλα! Μου πήρε μέρες να συνέλθω, αλλά τελικά με κάποιον τρόπο σχεδόν τα κατάφερα. Και να τι με βοήθησε.

1. Δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία. Δηλαδή, έλεος! Πόσες εκατομμύρια γυναίκες έχουν κάνει καισαρική και πόσες ακόμη την προγραμματίζουν χωρίς καν να υπάρχει λόγος; Πόσες αμέτρητες γυναίκες έχουν περάσει ώωωωρες οδυνών;;; Εγώ ήμουν απλώς τυχερή που είχα μια εύκολη πρώτη γέννα. Και το να δειλιάζω τόσο πολύ με κάνει φυγόπονη. Στο κάτω κάτω, ζωούλα θα φέρω στον κόσμο.

2. Άφησα τον εαυτό μου να ξεσπάσει. Ναι, έκλαψα πολύ, στεναχωρέθηκα, θύμωσα, τρομοκρατήθηκα, μίλησα στον άντρα μου για όλα αυτά. Το γεγονός ότι το εξωτερίκευσα και το μοιράστηκα όλο αυτό το βάρος και δεν το άφησα απλά να με πλακώνει, μου έκανε καλό. Όταν μιλάς για αυτά που νιώθεις, τα κατανοείς καλύτερα, ειδικά όταν έχεις απέναντί σου έναν καλό ακροατή.

3. Προσευχήθηκα. Είπα, στο κάτω κάτω, θα γίνει ό,τι είναι θέλημα του Θεού. Κι ό,τι θέλει ο Θεός, είναι το καλύτερο. Ακόμη και αν αυτό είναι ένας δύσκολος τοκετός.

4. Ξεκουράστηκα. Και δεν εννοώ ότι έκατσα ανάσκελα στο κρεβάτι να κοιτάζω το ταβάνι και αυτό να είναι έτοιμο να με πλακώσει. Πέρασα περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι, προσπαθώντας να ξεκουραστώ (το κλάμα είναι πολύ εξαντλητικό) και να κοιμηθώ. Το ξέρετε ότι τα όνειρα είναι ο θερμοστάτης του μυαλού; Πολλές φορές φοβάσαι μια κατάσταση και τη βλέπεις στον ύπνο σου σαν εφιάλτη. Ξυπνάς αγχωμένη, αλλά ουσιαστικά είναι σαν να έχεις κάνει εμβόλιο. Έχεις περάσει την άσχημη κατάσταση ήδη μια φορά (στον ύπνο σου) και είσαι συναισθηματικά πιο έτοιμη να την αντιμετωπίσεις στην πραγματικότητα. Τέτοιες σημαντικές λειτουργίες επιτελούν τα όνειρά μας. Εκτός αυτού, ο ύπνος δεν ξεκουράζει μόνο το σώμα αλλά ανανεώσει και το μυαλό. Ξυπνάς και βλέπεις πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Το μυαλό σου λειτουργεί καλύτερα.

5. Μαγείρεψα. Η κουζίνα είναι η ψυχοθεραπεία μου! Το μόνο που έκανα όλη την εβδομάδα ήταν να μαγειρεύω. Κοτόπουλα, πραλίνες, κρέπες, κέικ, ό,τι μου ερχόταν. Ξεχνούσα τις σκέψεις μου και πλυμμήριζα όμορφα συναισθήματα, επειδή απλώς προσέφερα στην οικογένειά μου.

6. Έπαιξα με την κόρη μου. Πώς να μείνω θλιμμένη με αυτή τη φατσούλα να τριγυρνάει μέσα στο σπίτι; Την κοίταζα και χαμογελούσα! Της αρέσει να της κάνω γκριμάτσες και προσπαθεί κι εκείνη να τις κάνει, αλλά γελάει τόσο πολύ που δεν τα καταφέρνει τελικά! Το βράδυ θέλει να παίζουμε κυνηγητό. Αφού βουρτσίσουμε τα δόντια μας! Και φυσικά να της διαβάσω κάτι. Έτσι η αναμονή μου, αυτή η δύσκολη αναμονή, γίνεται ευκολότερη.

7. Έγραψα αυτή την ανάρτηση. Ναι, με έκανε να νιώσω καλύτερα. Μου ήταν δύσκολο να τα μοιραστώ όλα αυτά, επειδή κατά βάθος νιώθω ότι το πήρα πολύ δραματικά όλο αυτό και ότι ένα σωρό μανούλες θα με βρουν υπερβολική. Αλλά από την άλλη, ίσως υπάρχουν και άλλες μανούλες εκεί έξω, που ανησυχούν, που κυριεύονται από σκέψεις, που χάνουν την ψυχραιμία τους για πράγματα που σε άλλους φαίνονται χαζά. Είμαι κι εγώ μαζί σας, μανούλες. Δεν είμαι τέλεια, είμαι κι εγώ φτιαγμένη από χώμα και νερό! Και αυτή η ανάρτηση είναι για 'μένα μια υπενθύμιση, πως δεν πειράζει να πέσεις, αλλά πειράζει το να μην προσπαθήσεις να σηκωθείς ξανά...

     Έχω ακόμη μέσα μου ανησυχίες και σκέψεις. Αλλά ο χρόνος τελειώνει και σύντομα όλα θα είναι πια παρελθόν. Δεν θα θυμάμαι καν τι σκεφτόμουν. Όπως λέει ο άντρας μου "γιατί του αφαιρείς την ευκαιρία; Δως του μια ευκαιρία να γυρίσει! Πίστεψε σ' αυτό!" Έχει δίκιο. Το μωράκι μου χρειάζεται να του δώσω μια ευκαιρία. Στο κάτω κάτω, μαζί θα το περάσουμε αυτό. Είμαστε ομάδα πια!

     Ευχηθείτε μου να πάνε όλα καλά και να μου δώσει δύναμη ο Θεός να αντιμετωπίσω και την αναμονή αλλά και τον τοκετό! Και όσες μανούλες βρίσκονταν ή βρίσκονται εκεί που είμαι, ελπίζω πως με καταλαβαίνουν, ακόμη κι αν εγώ η ίδια με θεωρώ ανόητη διαβάζοντας τα όσα γράφω...

Καλή εβδομάδα και καλή δύναμη σε όλες!!!