Ματιά στην εβδομάδα μου #11: ήρθε ο πελαργός!!!

     Αυτή την εβδομάδα ήρθε ο πελαργός για δεύτερη φορά στο σπίτι μας!!! Όσες διαβάσατε τις προηγούμενες αναρτήσεις μου, θα ξέρετε πως ήμουν στο μήνα μου και πόσο αγχωμένη ήμουν που ο μπέμπης είχε πάρει ισχιακή θέση!

     Την Τετάρτη είχα ραντεβού με τον γυναικολόγο μου. Μου έκανε υπέρηχο και το μωρό, αντί να πάρει καλύτερη θέση, έγινε εγκάρσιο! Εγκάρσιο σημαίνει πως βρίσκεται σε οριζόντια-ξαπλωτή θέση! Ο γιατρός τρελάθηκε! "Δε βγαίνει έτσι, μου λέει. Ετοιμάσου να κάνεις εισαγωγή απόψε και πάμε για καισαρική!" Όταν το άκουσα, παλάβωσα! Είναι άλλο να φαντάζεσαι κάτι σαν ενδεχόμενο και άλλο να το ζεις!!! "Αν θες, κάνε τώρα εισαγωγή και σου φέρνουν οι δικοί σου τα πράγματα, αλλιώς πήγαινε να ετοιμαστείς και έλα αργότερα", μου είπε η μαία. Μόλις βγήκα έξω από το ιατρείο, έβαλα τα κλάματα. Με πλημμύρισαν ένα σωρό σκέψεις και συναισθήματα με τα οποία πάλευα ολόκληρο τον τελευταίο μήνα! Γρήγορα, όμως, συνήλθα και αποφάσισα να γυρίσω με τον άντρα μου στο σπίτι, για να πάρω τα πράγματά μου και να αποχαιρετίσω την κορούλα μου, την οποία θα αποχωριζόμουν για πρώτη φορά. Μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα, θα είχα και το χρόνο να προετοιμαστώ και καλύτερα ψυχολογικά.

     Έτσι κι έγινε. Επέστρεψα στο νοσοκομείο με τον άντρα μου και τη μητέρα μου και κάναμε εισαγωγή. Εκεί, με τοποθέτησαν σε ένα πεντάκλινο δωμάτιο, με άλλες κοπέλες οι οποίες ήταν μεν εγκυμονούσες, αλλά βρίσκονταν εκεί για διαφορετικά αίτια η καθεμία. Τις επόμενες δύο μέρες γνωριστήκαμε καλύτερα και δίναμε κουράγιο η μία στην άλλη. Χαίρομαι που βρέθηκα μαζί τους και το ταξίδι μου αυτό έγινε πιο ευχάριστο!

     Η καισαρική προγραμματίστηκε για την Παρασκευή το πρωί, πρώτη πρώτη επέμβαση! Όλο το βράδυ προσευχήθηκα και το πρωί σηκώθηκα χαρούμενη και γεμάτη προσμονή να υποδεχτώ το νέο μας μέλος!! Δέχτηκα με χαρά όλες τις ετοιμασίες για την καισαρική (όσες έχετε κάνει, καταλαβαίνετε για ποιες ετοιμασίες μιλάω), έβαλα την πράσινη ρομπίτσα και το σκουφάκι και περίμενα να με πάρουν! Βγάζαμε selfies με τον άντρα μου για να θυμόμαστε εκείνες τις στιγμές της χαράς και της αγωνίας! Η μητέρα μου και ο πεθερός μου ήταν κι αυτοί εκεί για να με εμψυχώσουν!! Και τότε ήρθαν οι νοσοκόμοι! Ήρθαν και με πήραν με το φορείο!

     Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο, όπου με συνέδεσαν με τον καρδιοτοκογράφο και περιμέναμε το γιατρό με τον αναισθησιολόγο. Μόλις έφτασαν, περάσαμε στο χειρουργείο! Ουάου! Ζούσα στιγμές Grey's Anatomy!!!! Τα δυνατά φώτα, οι γιατροί με τα σκουφάκια που έπλεναν τα χέρια τους και τα κρατούσαν όρθια, φορώντας τις άσπρες ποδιές και κουβεντιάζοντας χαρούμενα και δυνατά! Κάθισα στο πολύ ψηλό κρεβάτι, όπου μου τοποθέτησαν βεντουζίτσες στην πλάτη μου. Μια μαία καθάρισε την κοιλιά μου με ένα κοκκινωπό υγρό, προφανώς κάποιο αντισηπτικό. Εκεί μου έβαλαν και τον καθετήρα! Τις πονηρές! Δεν μου είπαν τίποτα! Ένα "τακ" αισθάνθηκα, ένα τσούξιμο και αυτό ήταν! Ώρες μετά την καισαρική ένιωσα ευγνώμων για τον καθετήρα, επειδή όχι μόνο δεν χρειαζόταν να σηκωθώ για να πάω στην τουαλέτα, αλλά δεν ένιωθα καν την ανάγκη για να το κάνω!!!

     Όταν έδειχναν όλα έτοιμα, εκεί με έπιασε τρέμουλο! Από το φόβο και την αγωνία μου!! Τους το είπα και μου λέει μια γιατρός "μην ανησυχείς, δεν είσαι και πολύ αγχωμένη, δεν έχεις πάρα πολλούς παλμούς! Άλλες χτυπάνε κόκκινο από το φόβο!!" Ώστε τώρα είμαι και η ψύχραιμη της υπόθεσης! Αυτό μου έδωσε θάρρος! Η αναισθησιολόγος με πλησίασε και μου μιλούσε χαμηλόφωνα, προσπαθώντας να με καθησυχάσει.

     "Θα ξυπνήσω ξανά;" της λέω. "14 χρόνια που είμαι εδώ, όλοι ξυπνάνε, μου είπε. Ηρέμησε. Όποιος κοιμάται στρεσαρισμένος, ξυπνάει στρεσαρισμένος."

     "Όταν είναι να με κοιμίσετε, να μου το πείτε". Και όντως μου το είπε. Τότε, είχα μερικά δευτερόλεπτα να κλείσω τα μάτια και να πω στον εαυτό μου "ηρέμησε. Τώρα θα κοιμηθείς και όταν ξυπνήσεις θα έχουν όλα τελειώσει"!

     Αργότερα, μέσα στον ύπνο μου, αισθάνθηκα ένα μακρύ σωληνάκι να βγαίνει από το λαιμό μου, έπειτα να προσπαθώ να πάρω ανάσα και να μη μπορώ και μια φωνή να μου λέει "μην αγχώνεσαι που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, είναι φυσιολογικό". Έπειτα, ξανά ύπνος. Παρόλο που τώρα που τα θυμάμαι μου φαίνονται σαν θρίλερ, όταν τα ζούσα μέσα στη νάρκωση, τα βίωνα σαν όνειρο, χωρίς να με στρεσάρουν. Το επόμενο που κατάλαβα, είναι να ανοίγω τα μάτια μου για πρώτη φορά, η μητέρα μου δίπλα μου και εκείνη τη στιγμή να έρχονται κοντά μου ο άντρας μου και η νοσηλεύτρια με το καροτσάκι!!! Εγώ ακόμη από τη νάρκωση, με το ένα μόνο μάτι ανοιχτό, χωρίς να καταλαβαίνω πολλά και η νοσοκόμα να με βοηθάει να θηλάσω το μωράκι μου, που ακόμη δεν μπορώ να δω καθαρά, αφού το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώωωωωω...

     Κατάλαβα τη μετακίνησή μου από το χειρουργείο στο δωμάτιο, κάποιους ανθρώπους να προσπαθούν να με βάλουν στο κρεβάτι μου και εγώ να τους λέω πως με πονάνε τα ράμματα. Ξανά ύπνος! Βαριά η αναισθησία, αλλά όχι κι αυτό που φοβόμουν! Ήταν ένας γλυκός, πολύ βαρύς ύπνος και όχι μια κομματώδης φάση από την οποία να θες να ξυπνήσεις με αγωνία αλλά να μη μπορείς. Στη νάρκωση, απλώς δεν θέλεις να ξυπνήσεις!!!

     Όταν άρχισα να ξυπνάω καλύτερα, έπιασα να κάνω αστεία στις κοπέλες. Ούτε θυμάμαι τι τους έλεγα!! Ήρθαν κοντά μου, μου κράτησαν το χέρι και μου ευχήθηκαν χαρούμενες. Στη συνέχεια, αλλάξαμε δωμάτιο. Ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε μονόκλινο!!! Εκεί μπόρεσα επιτέλους να παρατηρήσω τη γλυκιά φατσούλα που μόλις είχε γεννηθεί! Ήταν ένα μωρό με ολοστρόγγυλο κεφαλάκι και κατακόκκινα μαγουλάκια, που δεν ταλαιπωρήθηκε και δεν παραμορφώθηκε από το πέρασμα του γεννητικού σωλήνα!!

     Την επόμενη μέρα επισκέφτηκα τις κοπέλες στο δωμάτιό τους. Η Εύη μου είπε: "Συζητούσαμε με τα κορίτσια, μας έκανε εντύπωση πως ήσουν συνέχεια χαρούμενη! Σηκώθηκες, ετοιμάστηκες, έβαλες τη ρόμπα μέσα στην καλή χαρά! Και μετά, όταν σε έφεραν και σε είδαμε, πάθαμε σοκ! Σκεφτόμασταν, τώρα τι έγινε και είναι έτσι"; Της εξήγησα ότι ήμουν έτσι επειδή απλώς κοιμόμουν! Κι η κοπέλα ησύχασε, επειδή προφανώς κι εκείνη όπως κι εγώ είχε κατατρομάξει με το ενδεχόμενο να γεννήσει με καισαρική!!

     Στο θηλασμό μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα αρκετά, παρόλο που θήλασα αμέσως και μάλιστα μου έφεραν το μωρό πιο γρήγορα από όταν γέννησα φυσιολογικά. Τα ράμματα με υποχρέωσαν να θηλάζω ξαπλωτή την πρώτη μέρα, γεγονός που δε βοηθούσε τον μπούμπη μου με τους πρώτους πειραματισμούς. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα την υπομονή και κυρίως τη σωματική δύναμη για να τον βοηθήσω περισσότερο. Την επόμενη ημέρα, μπόρεσα και θήλασα καθιστή και όλα πήγαν καλύτερα. Αν δεν είχα την αμέριστη βοήθεια και υπομονή του άντρα μου, πιστεύω ότι ίσως και να μην τα κατάφερνα!

     Εκτός από τον άντρα μου, όλες τις ημέρες της νοσηλείας μου στάθηκε στο πλευρό μου η μητέρα μου, γιατί η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμουν δύο άτομα! Σαν νοσηλεύτρια ήξερε πως να με φροντίσει και σαν μάνα έτρεχε για το καθετί σε νοσοκόμους για να βρει το ένα ή το άλλο φάρμακο ή να ρωτήσει κάτι. Της είμαι πολύ ευγνώμων γιατί έκανε την ανάρρωσή μου ευκολότερη και ελάφρυνε λίγο και τον άντρα μου, με τον οποίον άλλαζαν βάρδιες για να με φροντίσουν και να κοιμηθούν λιγάκι.

     Η εμπειρία της καισαρικής έπειτα από φυσιολογικό τοκετό μου άφησε τη γεύση πως πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές εμπειρίες, τις οποίες συναντά κανείς σε τελείως διαφορετικές περιπτώσεις. Παρόλα αυτά, ήταν μια επίσης όμορφη εμπειρία, χωρίς μεγάλες δυσκολίες και σίγουρα όχι τραυματική. Θα ξαναγεννούσα χωρίς ενδοιασμούς και με τους δύο τρόπους! Ναι, ο φυσιολογικός τοκετός είναι ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ και είναι υπέροχος, αλλά ας είναι καλά κι εκείνος ο άγιος άνθρωπος που ανακάλυψε την καισαρική, γιατί τι θα γινόμουν εγώ και το εγκάρσιο μωρό μου, όπως και ένα σωρό άλλες μανούλες με επιπλοκές; Έτσι όμορφα πρέπει να αξιοποιείται η επιστήμη, για να βοηθάει τους ανθρώπους και όχι για να τους καταστρέφει!!!

      Τέλος καλό, όλα καλά! Επιστρέψαμε σπίτι για να ξεκινήσουμε τη νέα μας ζωή, σαν τετραμελής πλέον οικογένεια! Θα χρειαστούμε όλοι ένα διάστημα προσαρμογής κι έτσι είναι πιθανό να διαβάζετε αναρτήσεις μου λίγο πιο αραιά! Μην ανησυχείτε, δεν θα εξαφανιστώ!! Θα συνεχίσω το όμορφο χόμπι μου εδώ στη μικρή μου φωλίτσα!!!

     Στέλνω τις ευχές μου κι τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου στην Έλενα, η οποία γέννησε κοντά μ' εμένα, καθώς και στην Αλεξία, την Άντζι και τη blogger του ιστολογίου "Όταν στέλνει ένα παιδί" (σ' ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο που έγραψες, το διαβάζω συχνά και με εμψυχώνει!) οι οποίες βρίσκονται σε φάση αναμονής!!!

Φιλιά σε όλους!!!