4+1 βιβλία που διάβασα από τις εκδόσεις Άθως

 

 Φέτος έχω βάλει στόχο να διαβάζω ένα βιβλίο το μήνα και να μην αγοράσω καινούργια, ούτε να δανειστώ από τη βιβλιοθήκη αν δεν τελειώσω τα tbr (to be read) μου. Εδώ μπορείτε να δείτε όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει και παρουσιάσει στο blog.

Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να κρατήσω το πρόγραμμα αυτό! Ελάτε να σας δείξω μερικά από τα βιβλία που διάβασα ως τώρα από τις εκδόσεις Άθως, κάποια τα τελείωσα τον χειμώνα και κάποια φέτος.

 Άνοιξε το παράθυρο! 7 εβδομάδες συντροφιά μέσα στη Σαρακοστή

Το βιβλίο της αγαπημένης μας blogger και συγγραφέως Κατερίνας Δανδουλάκη-Χιόνη, γραμμένο ειδικά για την περίοδο της Σαρακοστής, κατά την οποία ακούμε κατά τη λειτουργία την ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου, "Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου". Κάθε κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε ένα πάθος ή μια αρετή, βγαλμένες μέσα από τη συγκεκριμένη ευχή. Αργία, περιέργεια, φιλαρχία, αργολογία. Σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, υπομονή και αγάπη.

Από την άλλη πλευρά, σχεδόν καθημερινά βάζουμε στόχους (...) Όμως συχνά η πρώτη μας προσπάθεια για έναν στόχο αποτυχαίνει. Το ίδιο και η δεύτερη και η τρίτη. Και έρχεται η απογοήτευση (...) Μα ο εαυτός μας θέλει χρόνο! Τι είναι άλλωστε οι αρετές; Το να συνηθίζουμε στο καλό. Η συνήθεια δεν αποκτάται από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται πολλή υπομονή, χρειάζεται να δώσουμε αγάπη και χρόνο στον ίδιο μας τον εαυτό, να του επιτρέψουμε να εξελιχθεί και να προοδεύσει.

 

Η Κατερίνα ξεκίνησε να μελετά και να γράφει τα κείμενα αυτά για τα παιδιά της, αλλά καθώς διάβαζε και κρατούσε σημειώσεις, είδε πόσο ωφέλιμα ήταν και για την ίδια τα όσα μάθαινε. Έτσι, είναι τόσο όμορφα και απλά γραμμένο, που πολλά κείμενα τα διαβάζω κι εγώ στα παιδιά μου και επειδή το έχω διαβάσει δυο φορές, κάποιες φράσεις που μου μίλησαν ιδιαίτερα, έχουν τυπωθεί στη μνήμη μου αναλλοίωτες. Βέβαια, το βιβλίο δεν διαβάζεται αποκλειστικά τη Σαρακοστή, αλλά είναι κατάλληλο για κάθε εποχή. Εγώ τη δεύτερη φορά το διάβασα χειμώνα και πάλι ωφελήθηκα πολύ!

Μη φοβού!

 

 

Αυτό το βιβλίο με βοήθησε πολύ σε μια περίοδο που διακατεχόμουν από διάφορους φόβους, οι οποίοι με έκαναν να δειλιάζω, να χάνω την αισιοδοξία μου και να μην έχω θάρρος να κάνω πράγματα που ήθελα.

"...Η λύση, παιδιά μου, σε όλες τις θλίψεις και τους φόβους μας είναι να τα βλέπουμε όλα με καλό λογισμό μέσα στην πρόνοια του καλού Θεού σε οτιδήποτε μας συμβαίνει. Η θεϊκή πρόνοια δεν θέλει κανενούς το κακό. Άρα, πίσω από οτιδήποτε γίνεται λειτουργεί αργά και σταθερά το σχέδιο της αγάπης του Θεού για εμάς, για τους αδελφούς μας και για όλη την κτίση. Έτσι, θα είμαστε ήσυχοι και γαλήνιοι και δεν θα έχουμε παράπονα για κανέναν και τίποτα."

 

 Είναι ένα ανθολόγιο μικρών κειμένων, που σκοπό έχουν να ενθαρρύνουν πνευματικά τον αναγνώστη και να του θυμίσουν ότι ο Θεός μας θέλει γενναίους, όπως και τους ήρωες της Επανάστασης που γιορτάσαμε πριν λίγες ημέρες. Άλλωστε, μπροστά μας προχωράει Εκείνος και πίσω καλύπτει τα νώτα μας και η Παναγία μας κρατάει στην αγκαλιά της! Τι να φοβηθείς, όταν ξέρεις ότι αυτοί σε αγαπούν και ότι όλα γίνονται για κάποιον καλό σκοπό;

Άγιοι που γελούν και περιγελούν τη ματαιότητα

 

 

 

 

Ένα ανθολόγιο πραγματικών ιστοριών από αγίους, οι οποίοι αψήφησαν το θάνατο και την κοσμική εξουσία, μέσα από την "τρέλα" τους, τη γενναιότητα και την αγάπη για το Χριστό.

"...Μας έλεγε λοιπόν ο κυρ-Ραφαήλ πως ο όσιος (Παΐσιος) ήταν πολύ φιλεύσπλαχνος ακόμη και σε αυτά τα πλέον περιφρονημένα από τα ζώα. Ποτέ δεν καταδέχτηκε στη ζωή του να καθίσει πάνω σε ζώο, ούτε καν σε κάποιο γαϊδούρι, λέγοντας με συντριβή: "Εγώ, το μεγάλο γαϊδούρι, να καθίσω σε τούτο το γαϊδουράκι;"

 

Συγγραφέας του βιβλίου είναι και εδώ, όπως και στο παραπάνω, ο π. Διονύσιος Ταμπάκης, αν και διαβάζοντας το θα αναγνωρίζατε το ύφος του, ακόμη και χωρίς να γνωρίζετε το όνομα του συγγραφέα! Από τα αγαπημένα μου του ιδίου είναι το Αγιορείτικες κουβέντες, καθώς και το Χαπι-Εντ!

Το μεγάλο μυαλό: π. Ανανίας Κουστένης

 

 

 

 

Αχ, τι βιβλίο ήταν αυτό! Άργησα αρκετά να το τελειώσω γιατί ήταν πολύ μεγάλο, αλλά είναι τόσο ωραία γραμμένο και η προσωπικότητα του πατρός Ανανία, του οποίου την ύπαρξη δε γνώριζα καν, μου έδωσε τόσο σπουδαία πνευματικά εφόδια και με έμαθε από την αρχή πώς να προσεύχομαι. Και όταν λέω πώς να προσεύχομαι, δεν εννοώ τι προσευχές να λέω, αλλά πως να στέκομαι απέναντι στο Θεό όταν του μιλάω: σαν Πατέρας μου, που θέλει να τα ακούει όλα μου, και τα παράπονα και τις τρελές σκέψεις και τους φόβους και τις χαρές μου και όλα όσα έχω μέσα μου.

 

"...Μπαίνει, λοιπόν, ο άνδρας, και η γυναίκα, τι κάνει; Όχι όλες βέβαια... Του ρίχνει τον "γιούκο" επάνω: Ήρθε ο λογαριασμός, πήρε τηλέφωνο εκείνος, έγινε το άλλο. Άσ' τονε να μπει μέσα τον ανθρωπάκο! Μην του κόβεις την ανάσα από την πόρτα! Είναι ο πολεμιστής, που λέει ο θείος Όμηρος. Είναι ο πολεμιστής της ζωής... Άσ' τον τον άνδρα, ένα παιδάκι είναι κι αυτός..."

Το βιβλίο έχει γράψει ο Κώστας Παναγόπουλος και ο λόγος του δένει πράγματι πολύ όμορφα με το λόγο του π. Ανανία. Τα λέει με ειρμό και με χειμαρρώδη λόγο, είναι δύσκολο να μη σου διατηρήσει το ενδιαφέρον, γιατί βγάζει συναίσθημα σε κάθε του πρόταση! Αν έχετε υπομονή με τα μεγάλα βιβλία (εγώ απελπίζομαι λίγο, αλλά βάζω στόχο να διαβάζω λίγες σελίδες κάθε μέρα ανελλιπώς), σας το προτείνω γιατί θα σας ζεστάνει την καρδιά και θα σας αποκρυσταλλώσει κάποια στερεότυπα που ίσως έχετε για διάφορα πνευματικά ζητήματα.

 

Η χορωδία του Τιτανικού και άλλες ιστορίες, πνευματικές και πνευματώδεις

 

 

Αυτό το βιβλίο δεν το έχω τελειώσει ακόμη, είναι αυτό που διαβάζω το τελευταίο διάστημα. Ουσιαστικά πρόκειται για ιστοριούλες ευχάριστες, που μας κρατούν όμορφη συντροφιά και μας ευθυμούν, περνώντας μας παράλληλα μηνύματα με έναν τρόπο διαφορετικό! Ιστορίες προσωπικές, μοναστηριακές, διδασκαλικές, φοιτητικές! Λίγο απ' όλα! Παρόλο που είμαι ακόμη περίπου στα μισά του βιβλίου, απολαμβάνω να το διαβάζω ξαπλωμένη το βράδυ και να κλείνει με ευχάριστο τόνο η μέρα μου!

Χρόνια μετά οι μαθητές μας χαιρετούν:
- Γεια σου δάσκαλε!
Καμαρώνουμε. Είναι ο ηθικός μας έπαινος. "Το εφάπαξ μας", που έλεγε κι ένας παλιός μας καθηγητής.
Καμιά φορά, όμως, θα έπρεπε να μας πουν όχι "γεια σου" αλλά "χάσου, δάσκαλε", αν δεν έχουμε προλάβει να το πούμε πρώτα οι ίδιοι στον εαυτό μας."

 

Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Κυριάκης Κισκηρέας και από τα αγαπημένα μου κεφάλαια είναι οι ιστοριούλες που μας γράφει για τον πατέρα του και για διάφορα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα της ζωής του, αστεία μεν, όμορφα δε, που σκιαγραφούν την έντονη και όμορφη προσωπικότητα του! Ο πατέρας θα χαίρεται πιστεύω, όπου και αν βρίσκεται, που ο γιος του συνέγραψε ένα τόσο ωραίο βιβλίο και μάλιστα συμπεριέλαβε και τον ίδιο σε αυτό, αποδίδοντάς του έτσι έναν μικρό φόρο τιμής!

 Πώς σας φάνηκαν τα βιβλία που διάβασα; Έχετε διαβάσει κάποιο από αυτά;