Βιβλιο-παίζουμε: Ποτέ μην τα παρατάς!

     Σήμερα έχω την τιμή να σας παρουσιάσω στο blog, το παιδικό βιβλίο της Ελένη Ηλιάδου-Πολυκαρπίδη, η οποία είναι αδερφή της καλής φίλης blogger Μαρίας από την Κόκκινη Καμέλια (θυμηθείτε τα posts σχετικά με την απλότητα που είχαμε γράψει μαζί). Και τα δυο κορίτσια με έχουν υποστηρίξει πολύ ως αναγνώστριες στο blogging, με την παρουσία τους και την καλή τους διάθεση!

     Το βιβλίο μας έχει τίτλο "Ποτέ μην τα παρατάς" και κυκλοφορεί από το Νοέμβριο του 2018 από τις εκδόσεις Θύρα. Η Ελένη μας αφηγείται την ιστορία του Λευτέρη, ενός παιδιού που, αντίθετα με το όνομα του, νιώθει εγκλωβισμένος. Εγκλωβισμένος στη σωματική του αναπηρία. Βλέπετε, ο Λευτέρης είχε ένα τροχαίο ατύχημα που του κόστισε την ικανότητα του να περπατά με άνεση. Έτσι, χρειάζεται πάντα το δεκανίκι του για να μετακινείται. Όπως φαντάζεστε, αυτό το γεγονός τον κάνει να νιώθει άσχημα, μειονεκτικά και να μην έχει μάτια παρά μόνο για αυτή του την αδυναμία, η οποία κατέχει κυρίαρχη θέση στο μυαλό του και τον βασανίζει.

     Το λυπηρό είναι αντιμετώπιση που έχει από τον σχολικό του περίγυρο, η οποία, σαν νηπιαγωγός, μου φαίνεται πολύ ρεαλιστική για την ελληνική πραγματικότητα. Τα παιδιά προχωρούν μπροστά στις εκδρομές (δηλαδή δεν μπορούσαν να του κάνουν παρέα να πάνε όλοι μαζί;), του φωνάζουν να έρθει, άλλα τον κοροϊδεύουν και η κυρία θέλει να του δώσει το χεράκι να πάνε μαζί.

     Κι εγώ αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν μια γυναίκα που έχει σπουδάσει παιδαγωγικά, να δίνει το χέρι της σε έναν αδύναμο μαθητή σας σαν να είναι μωράκι;;; Λες και ο Λευτέρης χρειαζόταν σωματική υποστήριξη! Η ψυχούλα του ήταν που ήθελε ενδυνάμωση και η αυτοπεποίθηση του! Και σίγουρα η δασκάλα με αυτή την κίνηση δε βοήθησε σε αυτό. Η γυναίκα φαίνεται να έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει, αλλά όχι το γνωστικό υπόβαθρο ή έστω την εμπειρία για να το κάνει σωστά.

     Φυσικά από εκεί μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί υπάρχει αυτό το κλίμα και η τάξη δεν έχει αγκαλιάσει το Λευτέρη, όπως και το γιατί εκείνος όσο πάει και απομονώνεται περισσότερο. Απόδειξη αυτού είναι η αλλαγή που συμβαίνει όταν έρχεται ο αληθινός Εκπαιδευτικός με Έψιλον κεφαλαίο, ο δάσκαλος των καλλιτεχνικών και δείχνει στο Λευτέρη την πόρτα εξόδου από τη μαύρη τρύπα στην οποία έχει πέσει.

Όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει κάποια άλλη. Αν μείνεις να κοιτάς την κλειστή, τα μάτια σου δεν θα δουν την ανοιγμένη. 

     Ο Λευτέρης, λοιπόν, μπορεί να μην περπατάει καλά, αλλά ζωγραφίζει καταπληκτικά. Ο δάσκαλος του προτείνει να λάβει μέρος σε κάποιον διαγωνισμό, αλλά ο Λευτέρης αρνείται λόγω της σωματικής του αυτής αδυναμίας.

- Τα πόδια σου δεν προχωράνε, όπως θέλεις εσύ. Έτσι έχει το πράγμα, καλώς ή κακώς. Πάμε παρακάτω... Τα χέρια σου; Ούτε αυτά λειτουργούν; Γιατί εγώ άλλα βλέπω...
-Ε κύριε... Κι είναι αυτό αρκετό;
-Αρκετό; Και περισσεύει μάλιστα! Φυσικά και είναι αρκετό!

     Ο Λευτέρης μετά την κουβέντα αυτή, αρχίζει και κινεί τα νήματα της σκέψης του αλλιώς. Δηλώνει συμμετοχή στο διαγωνισμό και μάλιστα κερδίζει! Η κορύφωση έρχεται την ημέρα της απονομής του βραβείου, όταν ο Λευτέρης αφιερώνει το βραβείο στο δάσκαλο του, ο οποίος δε σταμάτησε στιγμή να κλαίει από συγκίνηση!

Και τώρα, που βρήκες το κρυμμένο χάρισμα σου, όφελος σου είναι να το καλλιεργήσεις και να το προσφέρεις!

     Δεν μου κάνει εντύπωση η ιδιαίτερα ευαίσθητη ματιά που ρίχνει η Ελένη πάνω στο θέμα του Λευτέρη, ο τρόπος που αγκαλιάζει τον ήρωα της και που μπαίνει στην ψυχή του. Η Ελένη είναι δασκάλα και ποιός άλλος θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα μια τέτοια κατάσταση, από κάποιον που ζει παρόμοια περιστατικά σε καθημερινή βάση! Είναι, επίσης και η αιτία που γνωρίζει πολύ καλά πόσο μεγάλη επίδραση μπορεί να έχει ένας ευαισθητοποιημένος αλλά και καταρτισμένος δάσκαλος πάνω σε ένα οποιοδήποτε παιδί, πόσο μάλλον σε ένα παιδί που παλεύει μέσα στο μυαλό του με τις σκέψεις του.

     Την υπέροχη αυτή ιστορία πλαισιώνει άρτια η εικονογράφηση της Τέτης Σώλου (προσωπικά μου άρεσαν πολύ και τα δυο σκιτσάκια-προσωπογραφίες που έφτιαξε στο τέλος του βιβλίου για την ίδια και για την Ελένη).

     Το βιβλίο παρόλο που το κείμενο είναι εκτενές, το διάβασα με άνεση στα παιδιά μου που είναι 6 και 4 ετών. Για να μη βαρεθεί ο σαμψωνάκος μου βέβαια, έκοψα κάποιες φράσεις και έκανα την αφήγηση πιο θεατρική! Επιδιώκω να διαβάζω στα παιδιά λίγο πιο δύσκολα κείμενα, ώστε να έχω την ευκαιρία να τους εξηγώ νέες λέξεις και έννοιες που συναντάμε. Αυτό έχει βοηθήσει ιδιαίτερα το σαμψωνάκο στο να εμπλουτίσει θεαματικά το λεξιλόγιο του!

     Σας προτείνω να το διαβάσετε με τα παιδιά σας και αν είστε εκπαιδευτικοί, τότε οπωσδήποτε σας προτείνω να το αγοράσετε, πρώτα για εσάς και έπειτα για να το διαβάσετε στους μαθητές σας!

     Αν το βιβλίο σας φάνηκε ενδιαφέρον, διαβάστε εδώ και την παρουσίαση του βιβλίου από την Κόκκινη Καμέλια. 

Μπράβο Ελένη και σε όλους τους συμβαλλόμενους!
Καλοτάξιδο!