Πως να μείνετε θετική σε έναν κόσμο μίζερο #3: αποκτήστε ρεαλιστικές προσδοκίες!

via

     Έχετε ακούσει τη φράση "είσαι ό,τι σκέφτεσαι;" Περί αυτού ακριβώς πρόκειται! Οι προσδοκίες, το τι περιμένουμε δηλαδή, δημιουργούνται μέσα στο μυαλό μας και καθορίζουν τη συμπεριφορά μας απέναντι στις δυσκολίες που συναντούμε καθημερινά. Το να έχουμε υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες, τόσο από τους άλλους όσο και από τον εαυτό μας, έχει ως αποτέλεσμα να νευριάζουμε ευκολότερα, να απογοητευόμαστε γρήγορα, να μπαίνουμε σε μια αέναη διαδικασία κριτικής και αυτοκριτικής και τελικά να γινόμαστε ανυπόφοροι στους γύρω μας! Οι  προσδοκίες μας αγγίζουν πολλούς τομείς της ζωής μας:

• Τη δουλειά. Θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι/ να τα κάνουμε όλα τέλεια/ να μην έχει το αφεντικό μας κανένα παράπονο/ να είναι οι πελάτες ευχαριστημένοι 100%/ να είμαστε παραγωγικοί 100%/ να μην κάνουμε λάθη.
• Το σπίτι. Θέλουμε να είναι τα πάντα στην τρίχα/ να γίνονται όλες οι δουλειές μόλις αυτές προκύψουν/ να τα τελειώνουμε όλα γρήγορα και αυθημερόν/ να έχουμε πάντα φαγητό μαγειρεμένο/ γλυκό στην ώρα του/ τα φαγητά να είναι πάντα φανταστικά και πεντανόστιμα/ να είναι όλα οργανωμένα και τακτοποιημένα.
• Τα παιδιά. Να είναι ευγενικά/ χαμογελαστά/ να τακτοποιούν τα πράγματά τους/ να παίρνουν καλούς βαθμούς/ να έχουν καλές σχέσεις πάντα και με όλους/ να μη μας ντροπιάζουν μπροστά σε κόσμο/ να μας μιλάνε πάντα όμορφα/ να κάνουν ό,τι τους λέμε/ να κοιμούνται όποτε θέλουμε και όσο θέλουμε/ να τρώνε ό,τι θέλουμε/ να ασχολούνται με ό,τι θέλουμε/ να θέλουν ό,τι θέλουμε.
• Το σύζυγο. Να μας καταλαβαίνει πάντα/ να μαντεύει τι θέλουμε κάθε στιγμή, να μας βοηθάει σε όλες τις δουλειές/ να βγάζει περισσότερα χρήματα/ να είναι ρομαντικός όποτε θέλουμε/ να είναι διαθέσιμος όποτε θέλουμε να συζητήσουμε/ να είναι πάντα χαρούμενος/ ευχαριστημένος/ γλυκούλης.
• Όλους του υπόλοιπους. Θέλουμε οι γείτονες να μη μας ενοχλούν ποτέ/ η πεθερά να μας μιλάει με το "σεις" και με το "σας"/ οι φίλοι να είναι πάντα τυπικοί και δίπλα μας όποτε τους χρειαζόμαστε/ οι υπηρεσίες πιο αποτελεσματικές/ η ζωή να είναι πιο δίκαιη/ η μέρα να έχει περισσότερες ώρες.
• Τον εαυτό μας. Θέλουμε να είμαστε πιο αδύνατες/ πιο νέες/ πιο όμορφες/ να ψωνίζουμε πιο συχνά ρούχα/ να κάνουμε μπάνιο συχνότερα/ να κάνουμε περισσότερες δουλειές/ να μη φωνάζουμε ποτέ στα παιδιά μας/ να είμαστε πάντα χαρούμενες/ ευδιάθετες/ ξεκούραστες/ να είμαστε πάντα καλές με όλους/ να μην κάνουμε λάθη/ να μη δυσαρεστούμε κανέναν/ να είμαστε πάντα γλυκές/ με κατανόηση/ έτοιμες να συζητήσουμε/ να έχουμε άπειρη υπομονή/ επιμονή/ θέληση/ ενέργεια.

via

Οι υπερβολικά υψηλές προσδοκίες μας δημιουργούν:

• Νεύρα, επειδή όλοι θα έπρεπε να κάνουν κάτι διαφορετικό/ καλύτερο/ αποτελεσματικότερο από αυτό που κάνουν και σα δε ντρέπονται όλοι τους (και εσείς μαζί).
• Άγχος. Να προλάβω αυτό/ να φροντίσω για εκείνο/ να είμαι υπέροχη/ αχ δεν προλαβαίνω! Τι θα κάνω τώρα; Ας πιω ένα ηρεμιστικό/ ας φάω τα νύχια μου/ ας φάω δύο πίτες γίγας απ' όλα/ 3 κρέπες σοκολάτα μπισκότο/ ας αυτομαστιγωθώ τέλος πάντων!
• Απογοήτευση. Μα γιατί να είναι η ζωή τόσο άδικη/ δύσκολη/ σκληρή;
• Ζήλια και κριτική. Μα πως τα καταφέρνει αυτή; Σίγουρα κάτι θα κάνει λάθος... Αχα! Το ήξερα ότι δεν είναι τόσο καλή όσο φαίνεται! Είναι πολύ απαράδεκτη τελικά! Εγώ είμαι καλύτερη! ή Είναι καλύτερη από εμένα! Σα δε ντρέπεται (και για τα δύο)!
• Χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τελικά δεν κάνω για τίποτα!

     Υπάρχουν φάσεις που δεν προσέχω αρκετά και καταλήγω να αισθάνομαι κάτι από τα παραπάνω. Και πιστεύω ότι οι παρακάτω σκέψεις είναι που με βοηθούν να βγω από αυτό το αδιέξοδο του να κυνηγάω τον υπερ-εαυτό μου και μαζί μια ουτοπική πραγματικότητα.

     1. Βάζω προτεραιότητες.

     Όταν έχω 14 παιδιά στην τάξη που κρέμονται από τα χείλη μου και μια ντουζίνα e-mail στο γραφείο που ζητούν επιτακτικά απάντηση, ποιο είναι το πιο σημαντικό για να ασχοληθώ; Τα παιδιά περιμένουν από εμένα πράγματα, το ίδιο και οι ανώτεροί μου. Δεν μπορώ να ασχολούμαι και με τα δύο με την ίδια ένταση. Έτσι, αποφάσισα να μη σκάω για τα χαρτιά. Όχι γιατί δεν είναι σημαντικά, αλλά επειδή δεν είναι προτεραιότητα. Θα ασχοληθώ μαζί τους λιγότερο χρόνο ή κάποια άλλη στιγμή.

     Η μικρή θέλει να της διαβάσω ένα παραμύθι και εγώ ψοφάω να τελειώσω μια ανάρτηση, τώρα που έχω έμπνευση. Εσείς τι λέτε πως είναι πιο σημαντικό; Εγώ πάντως παρατάω τον υπολογιστή και πηγαίνω στον καναπέ μαζί της. Και η ανάρτηση; Η ανάρτηση δεν θα φύγει, εκεί θα είναι και θα με περιμένει, όπως και οι δουλειές του σπιτιού! Η κόρη μου όμως; Γιατί να περιμένει να της αφιερώσω χρόνο, να μάθει και να χτίσει αναμνήσεις μαζί μου, τη στιγμή που δεν υπάρχει τίποτε άλλο πιο σημαντικό εκείνη τη στιγμή (και γενικότερα θα έλεγα); Η λίστα με τα to dos πάντα θα είναι μακριά. Εγώ "υπογραμμίζω" με κόκκινο στυλό τι είναι πιο σημαντικό για εμένα κάθε φορά.

     2. Παραμένω οργανωμένη

     Για να κάνω το παραπάνω, βέβαια, θα πρέπει να έχω λίστα "to do"! Διαφορετικά, μπορεί γυρνάω στο σπίτι, στη δουλειά ή στην αγορά και να νιώθω συνέχεια ότι κάτι έχω ξεχάσει. Και το βράδυ που θα ξαπλώσω, θα αναφωνήσω: "Φτου! Ξέχασα να πάρω τη Μαρία που είχε γενέθλια/ το Νίκο που ήταν άρρωστος/ να πάω στην τράπεζα/ να κάνω εξετάσεις/ να στείλω τα χαρτιά!" Η οργάνωση είναι πολύ σημαντική για την αποφυγή του άγχους αλλά και του χάους. Στην ατζέντα μου γράφω κατευθείαν όποια δουλειά θυμηθώ. Αν το αφήσω για αργότερα, ποτέ δεν θυμάμαι τι ήθελα να γράψω! Έτσι, όταν τελειώνω μια δουλειά, ρίχνω μια ματιά στην ατζέντα και αξιολογώ αν εκείνη τη στιγμή μπορώ να κάνω κάτι από αυτά που έχω σημειώσει ή αν θα ασχοληθώ με κάτι άλλο, όπως το μαγείρεμα, ένα ντουζάκι ή αν θα πάω μια βόλτα. Έτσι οι δουλειές γίνονται, ίσως με πιο αργό ρυθμό, αλλά τελικά γίνονται. Και εγώ στο τέλος της ημέρας νιώθω ολοκληρωμένη, όχι ξεζουμισμένη, ούτε σαν να πήγε η μέρα μου χαμένη!

     3. Ένα πράγμα κάθε φορά!

     Λένε ότι εμείς οι γυναίκες μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε παρά 2 πράγματα μαζί, δηλαδή να ασχολούμαστε πραγματικά με το ένα, ενώ το άλλο να το δουλεύουμε με αυτόματο πιλότο, χωρίς δηλαδή να σκεφτόμαστε. Παρατηρήστε το και θα το δείτε! Μπορεί μερικές φορές να νιώθουμε πως κάνουμε πολλά ταυτόχρονα, αλλά βασικά ασχολούμαστε για λίγο με το ένα και για λίγο με το άλλο, βάζοντας το ένα από τα δύο πάντα στον αυτόματο. Βάζω λοιπόν, ένα στόχο κάθε φορά.

via

      Όσο σκεφτόμουν όλα αυτά τα project που έμεναν ατελείωτα στη ντουλάπα ή που δεν είχα καν ξεκινήσει, ήταν σαν να είχα ένα βάρος συνέχεια στο στήθος. Μου είχαν "κάτσει" στην κυριολεξία! Μέχρι που αποφάσισα να κάνω κάτι πολύ απλό, αλλά θαυματουργό. Αποφάσισα κάθε εβδομάδα να ασχολούμαι με ένα project και μόνο με αυτό. Από τότε που το έκανα, τέλειωσα 2 ημερολόγια εγκυμοσύνης, έπλεξα 2 κασκόλ, τέλειωσα το νυφιάτικο σεντόνι μου, έφτιαξα μια θήκη για τις βελόνες και τα βελονάκια μου που ήθελα από χρόνια και τώρα ράβω μια παπλωματοθήκη. Προσέξτε, έβαλα μόνο έναν στόχο για κάθε εβδομάδα και είναι ακόμη Φεβρουάριος. Βέβαια, ξέρω πως όταν με το καλό γεννήσω, τα project θα μείνουν πάλι πίσω. Τώρα, λοιπόν, που έχω λίγο περισσότερο χρόνο, αντί να χαλάω το χρόνο μου σκεπτόμενη πόσα πράγματα δεν έχω κάνει (και σα δε ντρέπομαι), πιάνω και κάνω ό,τι μπορώ! Αλλά πάντα ένα πράγμα κάθε φορά!

     4. Προσπερνώ τη μη παραγωγική κριτική.

     Και εννοώ την κριτική που κάνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου.

• Αχ δεν τα κατάφερα καλά
• Δεν είμαι αρκετά καλή
• Είμαι τσαπατσούλα
• Πως τα αφήνω όλα πίσω;
• Η άλλη γιατί τα καταφέρνει καλύτερα;
• Τίποτα δεν μπορώ να κάνω.
• Πάλι σήμερα τίποτα δεν έκανα.
• Πώς το έκανα έτσι αυτό;
• Τι θα πει ο άντρας μου/ η πεθερά μου/ τα παιδιά μου/ η γειτόνισσα;

     Μόνες μας βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας. Προσπαθώ να γίνομαι πιο ρεαλιστική όταν αναφέρομαι στον εαυτό μου. Να μην τον απαξιώ. Να τον αγαπώ και να τον κατανοώ. Να μη με στήνω στον τοίχο επειδή μια μέρα ή μια εβδομάδα δεν ήταν τόσο παραγωγική ή δεν ήμουν όσο καλή θα ήθελα!

     Αντίθετα, αναρωτιέμαι που μπορεί αυτό να οφείλεται. Μήπως είμαι πολύ κουρασμένη; Μήπως κάποιο γεγονός με έχει αποσυντονίσει; Μήπως ζητάω πολλά πράγματα από τον εαυτό μου; Κάνω λοιπόν μια εσωτερική συζήτηση. Μόλις καταλάβω τι πήγε στραβά, αφήνω πίσω τις μέρες που πέρασαν και την επόμενη μέρα ή εβδομάδα κάνω ένα νέο ξεκίνημα, έχοντας υπόψη μου τη φάση στην οποία βρίσκομαι κάθε φορά.

     Η ίδια τακτική βοηθάει και σε σχέση με τον περίγυρό μου. Μήπως ο άντρας μου έχει πολύ άγχος με τη δουλειά του; Μήπως το παιδί μου περνάει μια δύσκολη φάση, τώρα που η μαμά του είναι έγκυος και δεν μπορεί να το πάρει αγκαλιά;

     Όταν δείξετε κατανόηση πρώτα για τον εαυτό σας, θα δείτε πως θα μπορείτε να σκέφτεστε έτσι και για τους άλλους. Συνήθως είμαστε σκληρές όταν ασκούμε κριτική, επειδή είμαστε σκληρές και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Προσπαθώ, λοιπόν, να αγαπήσω αληθινά τον εαυτό μου και όσο τα καταφέρνω, γεμίζω αγάπη και για όλους τους άλλους! Και εννοώ αγάπη αληθινή, άνευ όρων, γεμάτη αποδοχή και κατανόηση!

Δεν είναι όμορφα να ζει κανείς έτσι;

Γι' αυτό η τρίτη συμβουλή μου για να μείνετε θετική

σε ένα κόσμο μίζερο είναι:

Αποκτήστε ρεαλιστικές προσδοκίες!

Διαβάστε και τις υπόλοιπες αναρτήσεις της σειράς "Πώς να μείνετε θετική σε έναν κόσμο μίζερο":

#1: Πλησιάστε το Θεό!

#2: Αποφύγετε τους τοξικούς ανθρώπους!

#3: Αποκτήστε ρεαλιστικές προσδοκίες!

#4: Μην απελπίζεστε για όσα δεν μπορείτε να αλλάξετε!

#5: Εμπνευστείτε!

#6: Αποδεχτείτε τον εαυτό σας!

#7: Προσφέρετε!

#8: Θυμηθείτε τα παλιά!

#9: Προσοχή στην T.V.!