Αυτό το ποίημα μου το έλεγε η μητέρα μου και με συγκινούσε τόσο πολύ κάθε φορά! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η καρδιά αυτής της μάνας, μέχρι που έγινα μάνα κι εγώ και κατάλαβα πόσο εύκολο είναι να νιώσεις την αγάπη...
Ένα παιδί, ένα μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
"Δεν αγαπάω εγώ, του λέει, παιδιά.
Μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά,
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου"!
Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει!
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
"Εχτύπησες αγόρι μου"; Και κλαίει!
Του Ζαν Πιέρ, Γάλλου Ακαδημαϊκού (1849-1930) σε ελληνική μετάφραση Αγγέλου Βλάχου, 1899.
Όντως υπέροχο ποίημα! Δεν τα πάω καλά με τα ποιήματα...αλλά το συγκεκριμένο είναι υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθως συνδέουμε την ποίηση με δυσνόητα κείμενα! Χαίρομαι που σου άρεσε!
ΔιαγραφήΤο θυμάμαι και εγώ από μικρή!....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινητικό και απίστευτα ωραίο!!
Σου ξύπνησε όμορφες αναμνήσεις φαντάζομαι!
ΔιαγραφήΥπεροχο και συγκινητικο
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει κι εμένα το ίδιο!!
Διαγραφή