Λοχεία ξανά: οι βραδινές μας περιπέτειες!!!!

     Ξεκινάω ήδη από το μαιευτήριο με θηλασμό ανά τρίωρο. Και το βράδυ. Στην αρχή πάνε όλα καλά. Η νύστα συσσωρεύεται, απλά δεν το καταλαβαίνω ακόμη. Μόλις αρχίσω να το καταλαβαίνω, αρχίζουν και οι ανωμαλίες στο πρόγραμμα. Ο μπέμπης πεινάει πριν το τρίωρο, αλλά και μετά από το θηλασμό! Οπότε, θηλάζω "λίγο" παραπάνω. Εκεί που ρύθμισα το ξυπνητήρι για τις 12, το αλλάζω για τις 2, έπειτα για τις 3.30. Και πριν προλάβει να χτυπήσει, γύρω στις 2.30, ο μπέμπης πείνασε και πάλι! Έτσι, καταλήγω να θηλάζω για ώωωρες και μόλις τον αφήνω στην κούνια του, τσουπ, να, πιάνει πάλι τη γκρίνια. Τον σηκώνω να τον ρέψω και πάλι, μήπως ζορίζεται και βγάζει έναν τόνο γάλα πάνω στα σεντόνια και τη μπλούζα μου. Παράφαγε το μαναράκι μου. "Αγάπη μου, κράτα τον λίγο για να αλλάξω". Ο κακομοίρης σηκώνεται πρόθυμος και κρατάει το μπέμπη μισοροχαλίζοντας. Αλλάζω ρούχα και σεντονάκι.

     Τον θήλασα, τον έρεψα, τον έβαλα στην κούνια. Τα ματάκια του κλειστά. Και ακούω εκείνον τον τρομακτικό ήχο της γουλιάς που ανεβαίνει. Με κομμένη την ανάσα πετάγομαι από το κρεβάτι όπου μόλις έχω βολευτεί, για να τρέξω από πάνω του και να βεβαιωθώ πως δεν πνίγηκε! Κι αν πνίγηκε, να τον γυρίσω γρήγορα και με κομμένη την ανάσα να του χτυπήσω την πλάτη! Όλα καλά, ξαναρεύτηκε, η καρδιά πήγε στη θέση της. Τον σταυρώνω για τέταρτη φορά. Θυμάμαι την κόρη μου που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο και με πιάνει αγωνία που κοιμάται μόνη της. Τη σταυρώνω κι εκείνη και παρακαλώ το Θεό να φυλάει τα παιδάκια μου. Ο άντρας μου κοιμάται. Δεν κατάλαβε τίποτα ο καημένος, είναι ψόφιος από την κούραση. Τον σταυρώνω κι εκείνον. Ώρα να κοιμηθώ πριν γίνει πάλι κάτι και ξυπνήσω.

     Και ακούγεται από το παιδικό η κόρη μου. Κλαίει σπαρακτικά. Καθιερωμένο βραδινό δράμα. Κι όμως, τα πήγαινε τόσο καλά! Είχε τρεις μέρες να ξυπνήσει!! Ώρα να σηκωθεί ο άντρας μου. Εγώ δεν μπορώ να τη σηκώσω, έχω τα ράμματα! Χμ, θέλει να έρθει στο κρεβάτι. Μόλις έρχεται, θυμάται το μπέμπη. Είναι κι αυτός εκεί. Τραβάει τον πατέρα της με κλάματα. Δε θέλει να κοιμηθεί στο ίδιο δωμάτιο με το μπέμπη! Θέλει να κοιμηθεί στο σαλόνι!! Ο άντρας μου την ακολουθεί σκουντουφλώντας. Πάει, έφυγαν κι οι δύο. Σε πέντε λεπτά έρχεται ο άντρας μου να πάρει το κινητό και τα κλειδιά του για να μη μας ξυπνήσει το πρωί. Η κόρη μου τον παίρνει πρέφα και τον ακολουθεί στο υπνοδωμάτιο κλαίγοντας. Τελικά τους παίρνει ο ύπνος στο κρεβάτι, η κόρη μου να έχει πιάσει όλη τη μεριά του πατέρα της και το μισό του μαξιλάρι και ο άντρας μου με όσο μαξιλάρι απέμεινε, ακουμπισμένο πάνω στο κομοδίνο!!!

     Κοίτα να δεις, ξημέρωσε! Χμ, το ξυπνητήρι δε χτύπησε, κοιμήθηκα 5 ώρες! Με πιάνει πανικός, πρέπει να ταΐσω το μωρό! Τον σηκώνω άρον άρον και με κερνάει μια πρωινή... ομελέτα!!! Τουλάχιστον έχει ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό μου με τον ύπνο, κατά βάθος είμαι χαρούμενη που κοιμήθηκα τόσο πολύ! Πάω να αλλάξω το μπέμπη, πωωω πωωω, έκανε τα ρούχα του χάλια! Τον παίρνω αγκαλιά με προσοχή και πάω στο παιδικό να πάρω μια αλλαξιά. Ευτυχώς η κόρη μου είναι στο κρεβάτι μας. Πλένω το μπέμπη κι εκείνος πατάει μια τσιρίδα, δεν του αρέσει το νερό. Μόλις τον ακουμπάω στο σελτεδάκι το κατουράει! Ευτυχώς, λέρωσε μόνο το σελτεδάκι! Τον ξαναπαίρνω αγκαλιά, διπλώνω το σελτεδάκι και τον ακουμπάω ξανά. Όλα αυτά με μουσική υπόκρουση την τσιρίδα. Παρακαλάω να μην ξυπνήσει η κόρη μου, γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην ξανακοιμηθεί! Αφού τον αλλάζω, πάω στο κρεβάτι και αρχίζω να τον θηλάζω. Τρώει το καμάρι μου, τρώει αρκετή ώρα. Ανάμεσα τον παίρνει και ο ύπνος, πρέπει να τον τσιγκλάω για να ξυπνάει και να συνεχίζει. 

     Η κόρη μου ξαφνικά ξυπνάει και θυμάται το μωρό. Έχω ριγμένη πάνω μου τη ζακέτα και μέσα στον ύπνο της δε βλέπει ότι τον έχω στα χέρια. "Μπέμπης!" φωνάζει και σηκώνεται πριν προλάβει να την πιάσει ο άντρας μου και τρέχει στο πορτ μπεμπέ για να δει την ατραξιόν τον μπέμπη, που τον θυμήθηκε χαράματα στον ύπνο της και λίγες ώρες πιο πριν δεν ήθελε ούτε να τον ξέρει. Πάει ο έρμος ο άντρας μου από πίσω της για να της εξηγήσει ότι το μπέμπη τον έχει η μαμά και τρώει. Ξανάρχεται στο κρεβάτι, πέφτει πάνω στο μπέμπη και αρχίζει να τον κάνει αγκαλιές και διάφορα άλλα βασανιστήρια. Προσπαθούμε δυο άτομα να την ξεκολλήσουμε και να τη βάλουμε πάλι για ύπνο. Είμαστε τυχεροί, νύσταζε και ξανακοιμήθηκε. Μετά από μισή ώρα που ακόμη θήλαζα, τη βλέπω να κοιμάται πάνω στο κεφάλι του πατέρα της. Τι τραβάει κι αυτός ο άντρας μου!!!

     Ο μπέμπης δε λέει να ξανακοιμηθεί. Φαΐ και γκρίνια. Ο άντρας μου μέσα στον ύπνο του μου πιάνει το χέρι για συμπαράσταση. "Αγάπη μου, βάλτον σε φάκελο". Αχα, σκέφτηκα, τώρα άρχισε να παραμιλάει και στον ύπνο του. Θα μάθω όλα τα μυστικά του. "Σε ποιον φάκελο;" τον ρωτάω για να του αποσπάσω πληροφορίες. "Κάνε το σεντόνι φάκελο και τύλιξέ τον". Τι φανταστική ιδέα! Τον τύλιξα με την πανούλα και αμέσως ησύχασε το παιδί! Ήθελε τη σιγουριά της αγκαλιάς και η πάνα τυλιγμένη γύρω του, του έδινε αυτή την όμορφη αίσθηση! Κοιμήθηκε κι αυτός, κοιμηθήκαμε και όλοι, για λίγες ώρες ταυτόχρονα! Ευλογημένη ώρα! Δοξάζω το Θεό που είμαστε πλέον τέσσερις σε αυτό το δωμάτιο και που υπάρχει επιτέλους ησυχία! Ας κοιμηθώ, δεν ξέρω τι μου ξημερώνει η αυριανή...

Εσάς πως περνούν τα βράδια σας με τα μικρά;