Σάββατο 1 Απριλίου 2017

Μανούλα ενός αγγέλου



     Πριν λίγες ημέρες χάσαμε το τρίτο παιδάκι μας στον τέταρτο μήνα κύησης. "Παλίνδρομη κύηση δευτέρου τριμήνου". Τη Δευτέρα στις 20 του Μάρτη, γιορτάσαμε με χαρά τα δεύτερα γενέθλια του σαμψωνάκου μας. Ναι, μας άφησε να τα γιορτάσουμε, δε μας ανησύχησε, δε μας έδωσε να καταλάβουμε τίποτα. Κοιμήθηκε ήσυχα στην κοιλίτσα μου, ενώ εμείς ετοιμάζαμε τα γενέθλια του αδερφού του. Δεν ήθελε να μας πάρει τη χαρά. Μας αγαπούσε και μας νοιαζόταν πριν καν γεννηθεί.



     Είχαμε ήδη κάνει την αυχενική διαφάνεια και όλα τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλά. Τρεις εβδομάδες μετά τις εξετάσεις, την Τετάρτη μετά τα γενέθλια, είχα μια μικρή αιμορραγία. Επειδή είχα και άλλες μικρές αιμορραγίες πιο νωρίς σε αυτή την εγκυμοσύνη που δεν ήταν σοβαρές, δεν ανησυχήσαμε ούτε εμείς ούτε ο γιατρός. Μου είπε να ξαπλώσω, μου έδωσε φάρμακα και θα με έβλεπε την επόμενη μέρα γιατί ήταν σε ένα άλλο περιστατικό. Είχα κι εγώ κάνει πολλές δουλειές προσπαθώντας να μαζέψω το σπίτι από το πάρτι και είχα κατεβάσει και τα ανοιξιάτικα ρούχα των παιδιών, ένιωθα κιόλας πολύ κουρασμένη, οπότε όλα φαίνονταν λογικά. Πήρα στη δουλειά ότι δε θα πάω, αλλά ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων, την Παρασκευή 24 Μαρτίου θα βρισκόμουν στη γιορτή του νηπιαγωγείου. Που να ήξερα ότι την Παρασκευή, μέρα χαράς, εγώ θα είχα θλίψη!


     Την Πέμπτη το απόγευμα πήγαμε με τον άντρα μου στο ραντεβού με το γιατρό. Με έβαλε αμέσως στον υπέρηχο. Βλέπω το μωρό, χαμογελώ. Μα μου φαινόταν πολύ ακίνητο. Στον υπέρηχο απόλυτη ησυχία. Μαζί με την απότομη σκέψη που μου ήρθε, ακούστηκε ο γιατρός. "Κάτι δε μ' αρέσει εδώ". Έπιασα το κεφάλι μου. Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες. Να κλαίω με πανικό. Ήμουν σε κατάσταση σοκ! "Δεν ακούω καρδιά και το μωρό ενώ είσαι τεσσάρων μηνών, είναι πίσω στην ανάπτυξη τουλάχιστον δέκα ημέρες. Ό,τι έγινε, έχει γίνει από μέρες". Άρχισα πάλι να κλαίω. "Το χάσαμε το μωράκι μας" λέω στον άντρα μου μέσα στα κλάματα και μ' ΄αγκαλιάζει χωρίς να πει τίποτα. "Γιατρέ, έκανα κάτι εγώ; Μήπως έσκυψα, μήπως ζορίστηκα"; "Συνήθως δε προκαλείται από τη μητέρα αυτό. Εκτός αν είχες διαβήτη ή πίεση, τότε θα το συζητούσαμε."


     Έπειτα αρχίζει η συζήτηση. Φοβόμουν μη με βάλει να το γεννήσω κανονικά και τότε θα ήταν πολύ πιο δύσκολο, να περάσω όλη τη γέννα και να βρεθώ λεχώνα με άδεια αγκαλιά. "Δεν είναι κάτι ευχάριστο, αλλά πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει λόγος να καθυστερούμε, καλό είναι το συντομότερο να γίνει απόξεση, ώστε να βγει το έμβρυο γιατί είναι ήδη πολλές μέρες μέσα σου και υπάρχει κίνδυνος σηψαιμίας". Τότε, γύρισα και κοίταξα τον άντρα μου για πρώτη φορά. Ανησυχούσα για εκείνον, δεν άφηνε καμία έκφραση να φανεί στο πρόσωπο του. "Θέλει προσοχή η απόξεση, επειδή είναι δευτέρου τριμήνου και υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος αιμορραγίας". Άρχισα να ανησυχώ τόσο για τη μέθη (δεύτερη φορά αναισθησία μετά από την καισαρική και δεν τα πάω καλά με τις αναισθησίες) όσο και για τη σηψαιμία και την πιθανή αιμορραγία στην επέμβαση. Άρχισα να φοβάμαι για τη ζωή μου, γιατί σκεφτόμουν ότι αφού συνέβη αυτό, όλα μπορεί να συμβούν.

     Στο γιατρό έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι όλες οι εξετάσεις ήταν καλές και παρόλα αυτά το μωρό βρέθηκε να σταματήσει στο δεύτερο τρίμηνο. "Είναι σχεδόν απίθανο να ήταν γενετική ανωμαλία. Πιθανολογώ πως ήταν η καρδιά, γιατί είναι νωρίς στην αυχενική διαφάνεια να την αξιολογήσουμε σωστά".

     Γυρίσαμε σπίτι γεμάτοι θλίψη. Ο γιατρός μου είπε να ξαπλώσω και να ξεκουραστώ. Όλοι οι συγγενείς συγκλονισμένοι, το ίδιο βέβαια κι ο γιατρός, αφού μας ήρθε από το πουθενά. Την Παρασκευή το πρωί, παραμονή του Ευαγγελισμού, πήγαμε στο γιατρό για να μου δώσει τα φάρμακα ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία. Πολύ πριν ετοιμαστώ για το γιατρό, έστειλα μήνυμα σε δυο κοπέλες που τις αγαπώ πολύ και που ξέρω πως έχουν περάσει τα ίδια. Ήταν πολύ παρηγορητικό για 'μένα να μοιραστώ τον πόνο μου με κάποιον που ξέρω πως θα με καταλάβει και θα με συμπονέσει.

     Ρώτησα το γιατρό αυτό που μου είπε η μια φίλη μου, αν υπάρχει περίπτωση να έχω θρομβοφιλία παρόλο που έχω γεννήσει δυο παιδιά και μου είπε πως ναι, υπάρχει, αλλά αυτά θα τα δούμε σε επόμενη φάση. Προτεραιότητα είχε τώρα να πάει καλά η επέμβαση.

     Πήρα τα φάρμακα, επέστρεψα σπίτι, ξάπλωσα και περίμενα. Μισή ώρα αργότερα ξεκινούν τα πονάκια. Μια έρχονται και μια φεύγουν. Είχα όμως παρέα την κουνιάδα μου και πέρασαν ευχάριστα αυτές οι ώρες. Το μεσημέρι με έπιασε ένας δυνατός πόνος. Πήρα το γιατρό και ξεκινήσαμε με τον άντρα μου και τον πεθερό μου για την κλινική. Εκεί με έπιασαν οι σκέψεις του αποχωρισμού. Γιατί τουλάχιστον ως τότε, το είχα μέσα μου το σώμα του. Τώρα θα το αποχωριζόμουν οριστικά. Είναι όπως όταν πεθαίνει ένας δικός σου άνθρωπος και περνάς δυο σοκ: το πρώτο όταν μαθαίνεις ότι έχει πεθάνει και θρηνείς. Μα υπάρχει αυτό το διάστημα ανάμεσα στην είδηση και στην αναμονή της κηδείας, που είναι πολύ ψυχοφθόρο, γιατί αφενός έχει πεθάνει, αφετέρου το σώμα του είναι ακόμη κοντά σου. Και περιμένεις τη λύτρωση, τον οριστικό αποχαιρετισμό. Αυτός ο αποχαιρετισμός ήταν για εμένα η απόξεση. Εκεί ένιωσα ότι το αποχαιρετώ οριστικά. Και δεν πρόλαβα να μάθω καν τι φύλο ήταν!

     Η αναμονή κράτησε 8 ώρες, από την ώρα που πήρα τα φάρμακα ως την ώρα που το σώμα μου ήταν έτοιμο. Το μωρό είχε πιαστεί ψηλά, κοντά στα ράμματα, ο γιατρός φοβόταν να μου δώσει μεγαλύτερη δόση λόγω της καισαρικής και περιμέναμε απλώς να διασταλεί αρκετά ο τράχηλος.

     Ήμουν στο δωμάτιο με τον άντρα μου, όταν ένιωσα ένα δυνατό κρακ, δεύτερο κρακ και μετά σαν κάτι να ξεχύθηκε από μέσα μου. Τα κρακ ήταν τόσο δυνατά που τα άκουσε κι ο άντρας μου. "Κάτι έγινε, του λέω. Πάτα γρήγορα το κουμπί!" Ήρθε η νοσοκόμα κι εγώ της έλεγα πως είχα αιμορραγία γιατί δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς ήταν όλα αυτά τα υγρά. Μα ήρθε ο γιατρός και μου είπε πως απλώς είχαν σπάσει τα νερά. Ναι, μύριζαν σαν νερά, όπως τότε, εκείνο το βράδυ που σπάσαν τα νερά και λίγες ώρες αργότερα έφερα στον κόσμο την πεταλουδίτσα μου. Τι όμορφη ανάμνηση εκείνη τη στιγμή! Ο γιατρός χάρηκε γιατί αυτό σήμαινε πως πάμε καλά και είπε αμέσως να έρθουν να με πάρουν για την αίθουσα του χειρουργείου. 

     Με πήραν στο χειρουργείο, όπου για δεύτερη φορά με έπιασε το τρέμουλο από το φόβο της νάρκωσης, κι ας ήταν μέθη. Σκεφτόμουν πως αφού συνέβη αυτό, τα πάντα μπορεί να συμβούν κι εγώ να μην ξαναξυπνήσω και τα παιδιά μου να μείνουν ορφανά. Γυρνάω στον αναισθησιολόγο: "Γιατρέ, εμένα και τα μάτια σας!! Έχω δυο παιδιά και δεν θέλω να τα αφήσω ορφανά!!" Κάπου εκεί αποκοιμήθηκα...

     Ξύπνησα απ' ότι μου είπαν τραγουδώντας:



     Ξέρετε γιατί τραγουδούσα; Ήμουν ευτυχισμένη που απλώς ξύπνησα!!!! Και ναι, ήμουν σαν να ξύπνησα από hangover!! Μου είπαν ότι ρωτούσα ξανά και ξανά το γιατρό αν πήγαν όλα καλά και αν τα έβγαλε όλα και έπειτα ξανάκλεινα τα μάτια μου χαμογελαστή!

     Όταν άρχισε να φεύγει η μέθη, άρχισε να φεύγει και η τόση χαρά, βέβαια είχε μείνει το βιντεάκι που με είχε τραβήξει ο άντρας μου να τραγουδάω ενώ κοιμόμουν! Ο γιατρός ήταν πολύ ευχαριστημένος με την έκβαση της επέμβασης και μάλιστα δεν είχε σκοπό να μας κρατήσει για διανυκτέρευση. Θα πηγαίναμε σπιτάκι!! Ο γιατρός με συμβούλευσε να ξεκουραστώ για κάποιες μέρες και ειδικά εκείνο το βράδυ να ξαπλώσω αμέσως, γιατί η νάρκωση δεν είχε φύγει ακόμη από το σώμα μου.

     Όταν φτάσαμε σπίτι, σκεφτόμουν πως να το πω στην πεταλουδίτσα μου, γιατί ήξερε πολύ καλά πως είμαι έγκυος και μάλιστα ήταν πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Το έλεγε σε όλους και με ρωτούσε κάθε μέρα τι κάνει το μωρό και κάθε απόγευμα μήπως με κλώτσησε κανένα παιδάκι στο σχολείο στην κοιλιά! Της το όφειλα να της το πω. Σκέφτηκα ότι θα είναι καλύτερα να της το πω μετά από την απόξεση, γιατί της θα της έλεγα ότι πήγα κι έκανα στο νοσοκομείο;

     Ξάπλωσα και τη φώναξα στο κρεβάτι. "Θέλεις να σου πω τα νέα μου"; Κάθε μέρα λέμε τα νέα μας η μία στην άλλη.

     "Σήμερα πήγα στο νοσοκομείο γιατί το μωράκι στην κοιλίτσα μου δεν ήταν πολύ καλά. Ήταν άρρωστο, πονούσε η καρδούλα του... και πέθανε. Έγινε αγγελούδι στον ουρανό". Με κοίταζε. Άρχισε να ιδρώνει. "Τα μωράκια αρρωσταίνουν καμιά φορά στην κοιλιά της μαμάς". Παύση. "Τώρα πονάει η κοιλίτσα σου"; "Πονάει λίγο, ναι". Και τότε... ξέσπασε σε ένα κλάμα, που μου ράγισε την καρδιά στα δύο. Έκλαιγε απαρηγόρητα, θρηνούσε σαν μεγάλος άνθρωπος. Την πήρα αγκαλιά. Της είπα πως τώρα το μωράκι δεν πονούσε και πως ήταν χαρούμενο κοντά στο Θεούλη. Πως μας βλέπει και χαμογελά και θα μας προσέχει πάντα, αφού έγινε αγγελούδι. Πως όλοι στεναχωριόμαστε και είναι λογικό να στεναχωριέται κι εκείνη. Αλλά τι να λέμε, όταν βλέπεις το παιδί σου να θρηνεί με τέτοια ένταση, σε εξοντώνει ψυχολογικά. Είναι σαν να έχεις δυο στεναχώριες και να μην ξέρεις ποια είναι η πιο μεγάλη. 

     Δεν ξέρω τι άκουσε από αυτά που της λέγαμε, αλλά πιστεύω πως ήταν αυτά που έπρεπε να της πούμε. Το μόνο που ίσως δεν έπρεπε και το σκέφτομαι ακόμη, είναι πως της το είπα βράδυ και ίσως δεν είχε αρκετές ώρες να το επεξεργαστεί πριν τον ύπνο. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα να της το πω την επόμενη μέρα. Τουλάχιστον το περάσαμε όλοι μαζί, σαν μια δεμένη οικογένεια.

     Σε λίγο έφυγε και πήγε στον άντρα μου. Εκείνος τους έβαλε φαγητό και ηρέμησε λίγο. Μα μετά ξανάκλαψε και έλεγε ότι δεν ήθελε το αδερφάκι της να γίνει αγγελούδι στον ουρανό. Όταν ξάπλωσε για ύπνο, του έλεγε και πάλι πόσο στεναχωρημένη είναι. Πως θα παρακαλάει το Θεό να μας χαρίσει κι άλλο μωράκι. Όσο για εμένα, ένιωθα εκείνο το βράδυ και τις μέρες που ακολούθησαν, άτονη, παγωμένη, "άδεια" όπως πολύ σωστά το εξέφρασε η Γιάννα. Είχε φύγει από μέσα μου η "σπίθα", αυτή η ζωντάνια, η αισιοδοξία, η ενέργεια, η δημιουργικότητα που νιώθω μέσα μου σε κανονικές συνθήκες.

     Οι μέρες κυλούσαν κι εγώ, αφού είχα άδεια από τη δουλειά, απολάμβανα υπερβολικά τη θαλπωρή του σπιτιού, την ησυχία, δεν έμπαινα ούτε στα social media, δεν ήθελα ούτε τηλέφωνα ούτε τίποτα. Αυτή η απομόνωση, η ησυχία μου έκανε καλό. Στράφηκα στα παιδιά, βάλθηκα να κάνω μαζί τους συνέχεια κατασκευές και εργασίες και ούτε που ένιωθα την ανάγκη να τις μοιραστώ στο blog, ενώ πάντα την ένιωθα πριν.

     Άρχισα να ανοίγω το blog και να προσπαθώ να γράψω μια λέξη για την απώλεια μας. Μα το ξανάκλεινα, δεν μπορούσα να γράψω τίποτα. Ήταν ακόμη φρέσκο. Μα ένιωθα την ανάγκη να μοιραστώ όλη μου την ιστορία, όπως τη βίωσα εγώ. Σε αυτό με βοήθησε και πάλι η Γιάννα, η οποία έχει γράψει πολλές φορές για τα αγγελούδια της. Με βοήθησαν τόσο τα κείμενα της όσο και η ίδια η διακριτική της ενθάρρυνση και υποστήριξη. Σ' ευχαριστώ Γιάννα μου, για όλα!!


"Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία, από το να κουβαλάς
μια ανείπωτη ιστορία μέσα σου"


     Υπάρχουν, όμως, τόσα πράγματα που με βοηθούν να συνεχίσω και νιώθω ότι θα φέρουν σταδιακά πίσω τη σπίθα μου:

     Η απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα, πως ό,τι έγινε ήταν για καλό. Ο Θεός ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ρίχναμε το παιδί μας, ό,τι πρόβλημα και να είχε. Ίσως το πήρε κοντά Του για να μη βασανίζεται, ίσως το αγάπησε πολύ, ίσως το έσωσε εκείνο κι εμάς από κάτι που δεν ξέρουμε! Γιατί ο Θεός μας είναι Θεός αγάπης, παρόλο που πρόσκαιρα αυτή η πράξη μοιάζει με πράξη μίσους. Μα είναι τόσο μικρά τα μάτια της ψυχής και του μυαλού μας, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις αλήθειες που γνωρίζει Εκείνος.

     Η παρηγοριά που νιώθω μέσα μου, που νιώθω σαν να μου τη χαρίζει Εκείνος, ίσως επειδή δε γόγγυξα, δε ρώτησα "γιατί", δε θύμωσα. Ακόμη και τους πόνους που πέρασα, ήμουν σίγουρη πως με τη βοήθεια τους ίσως κάποια αμαρτία να ξεπληρώσω. Και νιώθω, όπως λέει κι η Γιάννα, πως ήταν μια μπόρα και τώρα αρχίζει να σκάει σιγά σιγά το ουράνιο τόξο μέσα μου.




     Η Παναγιά, που παραμονή της γιορτής της έκανα την απόξεση. Εκείνη έμαθε τότε πως θα έφερνε στον κόσμο ένα παιδί, μας μήπως δεν ήξερε ότι το παιδί της θα σταυρωνόταν; Μήπως δεν ήταν μια μάνα που είχε χαμένο το παιδί της πριν καν το γεννήσει; Μήπως δεν ήταν μια μάνα που έκλαψε το γιο της βλέποντας τον πάνω στο σταυρό; Με όλες αυτές τις σκέψεις, έφερα την Παναγιά πιο κοντά στη σκέψη μου και στην καρδιά μου, γιατί τώρα έχουμε κάτι πολύ κοινό: τον ανθρώπινο πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της και την παρηγοριά της Ανάστασης.


     Ο άντρας μου, τα παιδιά μου, οι συγγενείς, οι φίλοι κι οι γνωστοί που με στήριξαν πραγματικά. Όλοι αυτοί σχημάτισαν μια αγκαλιά για εμένα και ένα δίχτυ που με κράτησε απαλά για να μην πέσω, για να μην πληγωθώ. Με έναν λόγο συμπαράστασης, με την παρέα τους, με ένα δάκρυ, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, με ένα κούνημα του κεφαλιού γεμάτο κατανόηση, με μια προσευχή. Σας ευχαριστώ όλους, ακόμη και εσάς που με διαβάζετε, που δε με συναντήσατε ποτέ, που χαρήκατε με τη χαρά μου για την τρίτη εγκυμοσύνη και που άλλο τόσο λυπηθήκατε με την απώλεια μου. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.



     Θα συνεχίζω να γράφω στο blog, γιατί μου κάνει καλό και το νιώθω πια σαν ανάγκη. Θα γράφω όσα θέλω να μοιραστώ μαζί σας, μα κι αν νιώσω ότι θέλω να μοιραστώ κάτι περισσότερο όπως τώρα, θα το κάνω. Και θα σας πω το εξής: εσείς μανούλες που έχετε μια πονεμένη ιστορία, και ξέρω πως είστε πολλές, βγάλτε την από μέσα σας. Ολόκληρη, χωρίς διακοπή, από την αρχή ως το τέλος. Βγάλτε την με τους δικούς σας όρους. Γράψτε την, πείτε την, μοιραστείτε την. Είναι γιατρειά. Η Γιάννα έχει πολλές φορές δημοσιεύσει ιστορίες από μανούλες αγγέλων και επίσης έχει δημιουργήσει μια σελίδα στο Facebook για όλες εμάς. Σας φιλώ όλες.

44 σχόλια:

  1. Γλυκό μου κορίτσι... Λυπάμαι βαθιά για ότι ζησατε και το ξέρεις ήδη. Η απώλεια - είτε κύησης, είτε βρέφους είναι απώλεια και μάλιστα από τις μεγαλύτερες. Χαίρομαι που και εγώ και με τρόπο μου παρηγορησα έστω και λίγο και σε ευχαριστώ που με τιμησες με την εμπιστοσύνη σου σε αυτό το τόσο σημαντικό κομμάτι... Ότι χρειαστείς είμαστε και είμαι πάντα εδώ για σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα μου, σ' ευχαριστώ για άλλη μια φορά για την αγκαλιά μου μου άνοιξες και για την κατανόηση που μου έδειξες!

      Διαγραφή
  2. Διαβασα την ιστορια σου και συγκλονιστηκα.Στην αρχη σκςφτομουν πως μπορεις και γραφεις δηλ που βρισκεις την δυναμη να αποτυπωσεις ολα οσα περασες ομως απο την αλλη σκεφτηκα οτι ετσι καποιοι ανθρωποι μπορουν να ξεπερασουν καποια πραγματα.καοως ετσι ειμαι και εγω γραφω και νιωθω οτι φευγουν.Ευχαριστουμε που ειχες το σθενος να αποτυπωσεις ολα οσα ενιωσες και νιωθεις.Σιγουρα θα ειναι παρηγοριτικα για καποιες γυναικες.Κουραγιο και η Παναγια να σου δωσει δυναμη!Ειμαι σιγουρη οτι η Παναγια θαχει το αγγελουδι σου κοντα της και θα το προσεχει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου ήταν πράγματι πολύ δύσκολο να γράψω για όλα αυτά. Προσπαθούσα για μέρες να τελειώσω την ανάρτηση, τη διάβαζα, έγραφα, έσβηνα, την έκλεινα και πάλι από την αρχή. Όλο το διάστημα που τη δούλευα, είχα έντονους πονοκεφάλους και μόλις τη δημοσίευσα είχα μια τάση για εμετό. Αλλά τα σχόλια σας, που ήταν γεμάτα κατανόηση και αγάπη, μπορώ να πω ότι όλα αυτά τα ψυχοσωματικά έφυγαν και μαζί και ένα βάρος από μέσα μου. Σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου και για την κατανόηση. Σε φιλώ...

      Διαγραφή
  3. Φίλη μου.....σε είχα συνέχεια στο μυαλό μου...και εσένα και την Κωνσταντίνα....πώς είναι τώρα το παιδί;
    Χαίρομαι πολύ που το αντιμετώπισες έτσι...να ξέρεις πως σε έχω παράδειγμα....(θυμάμαι ακόμη τις συζητήσεις μας περί θηλασμού)
    Εύχομαι να σου απαλύνει ο χρόνος τον πόνο και όταν θέλει ο Θεός να σας χαρίσει ένα τέταρτο παιδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευαγγελία μου, η μικρή είναι καλύτερα, το δουλεύει όπως όλοι μας, μας το χειρότερο πιστεύω πως το περάσαμε. Δεν περίμενα ποτέ πως εσύ θα με έχεις παράδειγμα! Ίσα ίσα εγώ έχω να μάθω πράγματα από εσένα! Σ' ευχαριστώ για τις ευχές, ευελπιστούμε κι εμείς σε ένα τέταρτο παιδάκι, αν το θέλει ο Θεός, υγειές και τελειόμηνο!

      Διαγραφή
  4. Λυπάμαι...πάρα πολύ. Σε νιώθω επειδή το έχω βιώσει. Και χαίρομαι που σε ανακουφίζει να το μοιράζεσαι. Είναι σημαντικό να εκφράζεις τον πόνο σου, το θρήνο σου και το θυμό σου. Μια αγκαλιά...σφιχτή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για τη ζεστή αγκαλιά, δεν περίμενα ότι πίσω από τόσες γυναίκες θα κρύβεται μια τέτοια συγκλονιστική ιστορία!

      Διαγραφή
  5. Αχ βρε κοριτσακι μου... λυπαμαι πολυ... Μια μεγαλη αγκαλια απο μενα... Δυναμη και κουραγιο... πολλα πολλα φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίδα μου, σ΄ευχαριστώ πολύ... Αν και δεν έχουμε βρεθεί, νιώθω κι εσένα όπως και άλλες bloggers σαν να γνωριζόμαστε χρόνια!

      Διαγραφή
  6. Κοριτσακι μου,λυπαμαι πολυ! Διαβάζοντας το κειμενο εκλαψα και εγω μαζι σου.
    Πρεπει να φανεις δυνατη για τα παιδακια σου!
    Κουράγιο μανουλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαρβάρα μου, πράγματι η πεταλουδίτσα μου μας παρατηρεί συνέχεια και χαίρομαι που ανοίγεται και που συζητάει για το θέμα και που ευτυχώς είμαι σε μια καλή κατάσταση για να την υποστηρίξω σε αυτό! Αν και εγώ πρέπει να φανώ δυνατή, στην πραγματικότητα είναι εκείνα που μου δίνουν τη δύναμη που χρειάζομαι! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  7. Είμαι μανούλα και καταλαβαίνω τον απέραντο πόνο της απώλειας. Δύναμη και κουράγιο κοριτσάκι μου, για τα δύο σου σποράκια. Είναι αγγελούδι πια, και σας προσέχει απο ψηλα. Κάποια στιγμή θα ξαναβρεθείτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Μαρία μου, δεν απελπιζόμαστε, πιστεύουμε κι εμείς πως μια μέρα θα βρεθούμε και πάλι, χωρίς στεναχώριες και πόνους αυτή τη φορά...

      Διαγραφή
  8. Κοριτσάκι μοτ λυπάμαι πάρα πολύ. Θαυμάζω όμως την δύναμη που βγάζουν τα λόγια σου! Μια μεγάλη αγκαλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκείνος που δίνει τις δοκιμασίες, μας δίνει και τη δύναμη! Σ' ευχαριστώ για τη ζεστή αγκαλιά!!!

      Διαγραφή
  9. Ευτέρπη μου δεν ξέρω τι να σου γράψω. Στα έχω ήδη πει. Η Παναγιά μας μαζί σου και μαζί με την όμορφη οικογένειά σου να είναι και είμαι σίγουρη ότι η παρηγοριά, που μόνο Εκείνη ξέρει να χαρίζει , θα μαλακώσει την απώλεια και τον πόνο. Σε έχω πολύ στη σκέψη μου και σου στέλνω την αγάπη μου. Καλή Ανάσταση γλυκειά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Κατερίνα μου, για όλα. Καλή Ανάσταση και σε εσάς!

      Διαγραφή
  10. Καταλαβαίνω απόλυτα πως αισθάνεσαι. Έχασα κι εγώ έτσι ένα κοριτσάκι στο δεύτερο τρίμηνο. Είχα ήδη ενα παιδί και μετά από αυτό απέκτησα άλλο ενα. Κουράγιο κορίτσι, εσύ ένας τόσο αισιοδοξος άνθρωπος και κοντά στον Θεό, θα το ξεπεράσεις γρήγορα. Καλό κουράγιο. Να είσαι πάντα καλά. Μαma Mia

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mama mia moy δεν ήξερα ότι το είχες περάσει κι εσύ! Σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου, ουράνια κι επίγεια! Σου στέλνω τα φιλιά μου...

      Διαγραφή
  11. Με τσακίσει βρε κοριτσι. Τα λόγια σου, ιςως ο θεός να ξέρει καλύτερα, δείχνουν μεγαλείο ψυχής. Ελπίζω η μικρή να ξεπεράσει την απώλεια και όσο δύσκολο κι αν ήταν σίγουρα σωστά πράξατε. Εύχομαι να πραγματοποιηθεί η ευχή της και ο θεός να σας χαρίσει το αδερφάκι που της χρωστά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι Τούλα μου να μας χαρίσει ο Θεός κι άλλο ή καλύτερα κι άλλα παιδάκια! Το θέλουμε πολύ!! Όσο για την πεταλουδίτσα μου, εφαρμόσαμε ό,τι ξέρουμε από παιδαγωγικά και από ψυχολογία, τώρα μόνο προσευχή χρειαζόμαστε όλοι μας, να ορθοποδήσουμε γρήγορα! Σ' ευχαριστώ για τις όμορφες ευχές σου!

      Διαγραφή
  12. Ποσο πολυ λυπαμαι για την απωλεια σας και ποσο πολυ ξερω ποσο πονας. Το βιωσα και γω αυτο. Μια μεγαλη αγκαλια απο μενα κοριτσι! Ο πονος δεν θα φυγει ποτε απλα θα μαλακώσει λιγακι ισα για να συνεχισεις την ζωη σου. Εχεις καθε δικαιωμα να θρηνησεις και να κλαψεις! Ξεσπασε! Μονο ετσι θα ηρεμησεις! Οτι χρειαστεις ειμαστε εδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ... είμαστε πάρα πολλές τελικά. Είναι φοβερό, κάτι τόσο συγκλονιστικό να έχει βιωθεί από τόσες γυναίκες και οι ιστορίες και ο πόνος απλώς να μη βρίσκουν φωνή. Σ' ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις και για τη γλυκιά συμπαράσταση σου...

      Διαγραφή
  13. Ευτέρπη μου, λυπάμαι τόσο πολύ... Έχω βιώσει την απώλεια και ξέρω πως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να σου πω με λέξεις, μόνο δυναμη και κουράγιο να σου ευχηθώ που Δόξα τω Θεό, δείχνεις να τα έχεις βρει. Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμα. Την πεταλουδιτσα σου και τα μάτια σου τώρα! Μία σφιχτή αγκαλιά και στις δύο σας, σμουτς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου... με καταλαβαίνεις γιατί έχεις βιώσει όπως λες την απώλεια... Σ' ευχαριστώ για τις αγκαλιές τόσο πολύ!!!

      Διαγραφή
  14. Ευτέρπη μου... σε σκέφτομαι πολύ από τότε που το έμαθα...
    ελπίζω να νιώθεις ήδη πιο ήρεμη.
    Θέλει χρόνο το πένθος, άφησέ το να βγει από μέσα σου με γαλήνη και ελπίδα- όσο μπορείς...
    Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα... μόνο Εκείνος ξέρει "γιατί; " και όσο πιο απλά τα δεχόμαστε τα πράγματα, τόσο το καλύτερο...

    Ελπίζω το κοριτσάκι σου να νιώθει καλύτερα...

    Η Παναγιά μαζί σας.
    σε φιλώ,
    με πολλή αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξία μου... σ' ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια... Ξέρω πως εσύ με καταλαβαίνεις! Είμαστε ήδη καλύτερα... Σε φιλώ...

      Διαγραφή
  15. Τα καλύτερα σου εύχομαι από εδώ και πέρα.
    Φιλάκια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αχ, γλυκιά μου, πόσο στενοχωρήθηκα!Η σκέψη μου είναι μαζί σου, να το ξέρεις. Η Παναγία να σου δίνει κουράγιο και να σε βοηθήσει να μην το βάλεις κάτω. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, ειλικρινά, η απώλεια είναι μεγάλη και τα λόγια μικρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα μου, σ' ευχαριστώ που με σκέφτεσαι!! Μόνο αυτό είναι υπέρ αρκετό, δε χρειάζεται να πεις τίποτε άλλο!

      Διαγραφή
  17. Πολύ στεναχωρήθηκα αλλά βλέπω μια αχτίδα δύναμης στο κείμενο σου. Κουράγιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου σ΄ευχαριστώ, ξέρεις πόσο σε συμπαθώ και χαίρομαι που πέρασες και για το γλυκό σου σχόλιο...

      Διαγραφή
  18. Αχ πόσο στεναχωρήθηκα, έκλαψα καθώς σε διάβαζα. Είσαι τυχερή που έχεις δίπλα σου τόσους ανθρώπους να σου συμπαραστέκονται. Καλή δύναμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, είναι ευλογία στη ζωή να έχεις δίπλα σου ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Εγώ έχω αυτή την ευλογία και είμαι ευγνώμων. Σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου, να είσαι καλά...

      Διαγραφή
  19. Λυπάμαι πολύ για τη δυσάρεστη εξέλιξη και θαυμάζω το κουράγιο σου. Είμαι πεπεισμένη ότι ό,τι γίνεται, γίνεται εν τέλει για καλό. Να χαίρεσαι την οικογένειά σου και σου εύχομαι πάντα τα καλύτερα από καρδιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για την υποστήριξη Ευγενία μου. Συμφωνώ πως ό,τι γίνεται είναι για καλό, παρόλο που εμείς δεν μπορούμε να το δούμε από τη θέση μας.

      Διαγραφή
  20. κοριτσάκι , δεν σε ξέρω αλλά πολύ στεναχωρέθηκα . Είναι κρίμα να γίνονται όλα αυτά , από την άλλη όμως είμαι πεπεισμένη ότι όλα έχουν κάποιο λόγο που γίνονται απλά εμείς δεν το ξέρουμε . Το μικρο σου αγγελάκι δεν θα φύγει ποτέ ούτε από το μυαλό σου ούτε από την καρδιά σου . 18 χρονών θα γίνει το αγγελάκι μου φέτος και ας έχω μια κόρη 22 και ένα γιο 17. έχω και έναν άγγελο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα μου, εσύ που το τραύμα σου έχει παλιώσει, ξέρεις καλύτερα. Είναι υπέροχο που μνημονεύεις ακόμη το αγγελούδι σου και μιλάς γι' αυτό. Είμαι σίγουρη πως θα σε προσέχει από ψηλά. Χαίρομαι για το σχόλιο σου γιατί μέσα από αυτό ανακάλυψα και το όμορφο blog σου!

      Διαγραφή
  21. Σε νιώθω... φιλί κι αγκαλιά! Όλα θα γίνουν 😊

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Μόλις το διάβασα και στεναχωρήθηκα πάρα μα πάρα πολύ..και συγκινήθηκα πολύ με το παιδάκι σου!!Αυτό και μόνο δείχνει τι παιδιά μεγαλώνεις!Κουράγιο και αγάπη σου στέλνω,και κάτι μου λέει οτι το τέταρτο θα έρθει σύντομα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. MamaBoo σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ήταν μια δύσκολη φάση αυτή, αλλά σιγά σιγά επανερχόμαστε... Μακάρι το τέταρτο να έρθει σύντομα! Αλλά όπως θέλει ο Θεός!! Σε φιλώ!!!

      Διαγραφή

Εσείς τι λέτε;

Διαβάστε επίσης:

Blog Widget by LinkWithin
Blogging tips