Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Λοχεία ξανά: οι βραδινές μας περιπέτειες!!!!




     Ξεκινάω ήδη από το μαιευτήριο με θηλασμό ανά τρίωρο. Και το βράδυ. Στην αρχή πάνε όλα καλά. Η νύστα συσσωρεύεται, απλά δεν το καταλαβαίνω ακόμη. Μόλις αρχίσω να το καταλαβαίνω, αρχίζουν και οι ανωμαλίες στο πρόγραμμα. Ο μπέμπης πεινάει πριν το τρίωρο, αλλά και μετά από το θηλασμό! Οπότε, θηλάζω "λίγο" παραπάνω. Εκεί που ρύθμισα το ξυπνητήρι για τις 12, το αλλάζω για τις 2, έπειτα για τις 3.30. Και πριν προλάβει να χτυπήσει, γύρω στις 2.30, ο μπέμπης πείνασε και πάλι! Έτσι, καταλήγω να θηλάζω για ώωωρες και μόλις τον αφήνω στην κούνια του, τσουπ, να, πιάνει πάλι τη γκρίνια. Τον σηκώνω να τον ρέψω και πάλι, μήπως ζορίζεται και βγάζει έναν τόνο γάλα πάνω στα σεντόνια και τη μπλούζα μου. Παράφαγε το μαναράκι μου. "Αγάπη μου, κράτα τον λίγο για να αλλάξω". Ο κακομοίρης σηκώνεται πρόθυμος και κρατάει το μπέμπη μισοροχαλίζοντας. Αλλάζω ρούχα και σεντονάκι.

     Τον θήλασα, τον έρεψα, τον έβαλα στην κούνια. Τα ματάκια του κλειστά. Και ακούω εκείνον τον τρομακτικό ήχο της γουλιάς που ανεβαίνει. Με κομμένη την ανάσα πετάγομαι από το κρεβάτι όπου μόλις έχω βολευτεί, για να τρέξω από πάνω του και να βεβαιωθώ πως δεν πνίγηκε! Κι αν πνίγηκε, να τον γυρίσω γρήγορα και με κομμένη την ανάσα να του χτυπήσω την πλάτη! Όλα καλά, ξαναρεύτηκε, η καρδιά πήγε στη θέση της. Τον σταυρώνω για τέταρτη φορά. Θυμάμαι την κόρη μου που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο και με πιάνει αγωνία που κοιμάται μόνη της. Τη σταυρώνω κι εκείνη και παρακαλώ το Θεό να φυλάει τα παιδάκια μου. Ο άντρας μου κοιμάται. Δεν κατάλαβε τίποτα ο καημένος, είναι ψόφιος από την κούραση. Τον σταυρώνω κι εκείνον. Ώρα να κοιμηθώ πριν γίνει πάλι κάτι και ξυπνήσω.

     Και ακούγεται από το παιδικό η κόρη μου. Κλαίει σπαρακτικά. Καθιερωμένο βραδινό δράμα. Κι όμως, τα πήγαινε τόσο καλά! Είχε τρεις μέρες να ξυπνήσει!! Ώρα να σηκωθεί ο άντρας μου. Εγώ δεν μπορώ να τη σηκώσω, έχω τα ράμματα! Χμ, θέλει να έρθει στο κρεβάτι. Μόλις έρχεται, θυμάται το μπέμπη. Είναι κι αυτός εκεί. Τραβάει τον πατέρα της με κλάματα. Δε θέλει να κοιμηθεί στο ίδιο δωμάτιο με το μπέμπη! Θέλει να κοιμηθεί στο σαλόνι!! Ο άντρας μου την ακολουθεί σκουντουφλώντας. Πάει, έφυγαν κι οι δύο. Σε πέντε λεπτά έρχεται ο άντρας μου να πάρει το κινητό και τα κλειδιά του για να μη μας ξυπνήσει το πρωί. Η κόρη μου τον παίρνει πρέφα και τον ακολουθεί στο υπνοδωμάτιο κλαίγοντας. Τελικά τους παίρνει ο ύπνος στο κρεβάτι, η κόρη μου να έχει πιάσει όλη τη μεριά του πατέρα της και το μισό του μαξιλάρι και ο άντρας μου με όσο μαξιλάρι απέμεινε, ακουμπισμένο πάνω στο κομοδίνο!!!

     Κοίτα να δεις, ξημέρωσε! Χμ, το ξυπνητήρι δε χτύπησε, κοιμήθηκα 5 ώρες! Με πιάνει πανικός, πρέπει να ταΐσω το μωρό! Τον σηκώνω άρον άρον και με κερνάει μια πρωινή... ομελέτα!!! Τουλάχιστον έχει ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό μου με τον ύπνο, κατά βάθος είμαι χαρούμενη που κοιμήθηκα τόσο πολύ! Πάω να αλλάξω το μπέμπη, πωωω πωωω, έκανε τα ρούχα του χάλια! Τον παίρνω αγκαλιά με προσοχή και πάω στο παιδικό να πάρω μια αλλαξιά. Ευτυχώς η κόρη μου είναι στο κρεβάτι μας. Πλένω το μπέμπη κι εκείνος πατάει μια τσιρίδα, δεν του αρέσει το νερό. Μόλις τον ακουμπάω στο σελτεδάκι το κατουράει! Ευτυχώς, λέρωσε μόνο το σελτεδάκι! Τον ξαναπαίρνω αγκαλιά, διπλώνω το σελτεδάκι και τον ακουμπάω ξανά. Όλα αυτά με μουσική υπόκρουση την τσιρίδα. Παρακαλάω να μην ξυπνήσει η κόρη μου, γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην ξανακοιμηθεί! Αφού τον αλλάζω, πάω στο κρεβάτι και αρχίζω να τον θηλάζω. Τρώει το καμάρι μου, τρώει αρκετή ώρα. Ανάμεσα τον παίρνει και ο ύπνος, πρέπει να τον τσιγκλάω για να ξυπνάει και να συνεχίζει. 

     Η κόρη μου ξαφνικά ξυπνάει και θυμάται το μωρό. Έχω ριγμένη πάνω μου τη ζακέτα και μέσα στον ύπνο της δε βλέπει ότι τον έχω στα χέρια. "Μπέμπης!" φωνάζει και σηκώνεται πριν προλάβει να την πιάσει ο άντρας μου και τρέχει στο πορτ μπεμπέ για να δει την ατραξιόν τον μπέμπη, που τον θυμήθηκε χαράματα στον ύπνο της και λίγες ώρες πιο πριν δεν ήθελε ούτε να τον ξέρει. Πάει ο έρμος ο άντρας μου από πίσω της για να της εξηγήσει ότι το μπέμπη τον έχει η μαμά και τρώει. Ξανάρχεται στο κρεβάτι, πέφτει πάνω στο μπέμπη και αρχίζει να τον κάνει αγκαλιές και διάφορα άλλα βασανιστήρια. Προσπαθούμε δυο άτομα να την ξεκολλήσουμε και να τη βάλουμε πάλι για ύπνο. Είμαστε τυχεροί, νύσταζε και ξανακοιμήθηκε. Μετά από μισή ώρα που ακόμη θήλαζα, τη βλέπω να κοιμάται πάνω στο κεφάλι του πατέρα της. Τι τραβάει κι αυτός ο άντρας μου!!!

     Ο μπέμπης δε λέει να ξανακοιμηθεί. Φαΐ και γκρίνια. Ο άντρας μου μέσα στον ύπνο του μου πιάνει το χέρι για συμπαράσταση. "Αγάπη μου, βάλτον σε φάκελο". Αχα, σκέφτηκα, τώρα άρχισε να παραμιλάει και στον ύπνο του. Θα μάθω όλα τα μυστικά του. "Σε ποιον φάκελο;" τον ρωτάω για να του αποσπάσω πληροφορίες. "Κάνε το σεντόνι φάκελο και τύλιξέ τον". Τι φανταστική ιδέα! Τον τύλιξα με την πανούλα και αμέσως ησύχασε το παιδί! Ήθελε τη σιγουριά της αγκαλιάς και η πάνα τυλιγμένη γύρω του, του έδινε αυτή την όμορφη αίσθηση! Κοιμήθηκε κι αυτός, κοιμηθήκαμε και όλοι, για λίγες ώρες ταυτόχρονα! Ευλογημένη ώρα! Δοξάζω το Θεό που είμαστε πλέον τέσσερις σε αυτό το δωμάτιο και που υπάρχει επιτέλους ησυχία! Ας κοιμηθώ, δεν ξέρω τι μου ξημερώνει η αυριανή...


Εσάς πως περνούν τα βράδια σας με τα μικρά;



18 σχόλια:

  1. Τι γλυκιά "αναστάτωση" όλη αυτή...Να στε καλά και οι 4!
    Διάβαζα και γελούσα γιατί δεν τα έχω ζήσει με την κόρη μου...ενώ ήταν φαγανό μωρό το βράδυ ήθελε το 12ωρο της...μας τα κάνει τώρα βέβαια που μεγάλωσε...
    όσο για το "φακέλωμα" ή "φάσκιωμα" είναι θαυματουργό!ενώ ήμουν ανένδοτη στην αρχή, είδε ότι το παιδί το χρειαζόταν..ηρεμούσε απίστευτα και έτσι το καθιέρωσα τα βράδια!Σε φιλώ και υπομονή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 12ωρο!!!! Τι λες τώρα!! Δεν ήξερα ότι υπάρχουν στον κόσμο μωρά που κοιμούνται τόσες ώρες!!! Είσαι από τις τυχερές, αλλά απ' ότι γράφεις, δεν το γλίτωσες τελικά το ξενύχτι!! Πόσο είναι η κόρη σου αλήθεια; Κι εγώ τα ίδια περνάω με τη δική μου!!
      Το φάσκιωμα το χρησιμοποίησα κι εγώ αρκετά με την κόρη μου στις αρχές, αλλά αυτός εδώ μας βγήκε μεγάλος αγκαλίτσας και θα τον τυλίγω πιο συχνά Ελένη μου!! Φιλιά πολλά!!!

      Διαγραφή
  2. Μια βραδινή περιπέτεια....αχ σε διαβάζω και σκέφτομαι τι με περιμένει σε λίγο !!! Φιλιά και υπομονή, μεγαλώνουν τόσο γρήγορα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή δύναμη εύχομαι και σ' εσένα!! Πραγματικά, περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός!!! Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω πόσο έχει μεγαλώσει η κόρη μου! Έγινε ολόκληρο παιδί, εγώ την έχω ακόμη στο μυαλό μου σαν νεογέννητο όταν τη φέραμε σπίτι!!

      Διαγραφή
  3. χαχα...Απολαυστική ανάρτηση!!
    Αν και τα έχω ζήσει ..όταν τα διαβάζω μου φαίνονται αστεία..
    Εγώ να πω την αλήθεια μετά το πρώτο παιδί...δεν ξαναέβαλα
    ξυπνητήρι...όποτε ήθελε θήλαζε..'έκαναν μόνα τουσ δίωρα ή τρίωρα..
    Και ποτέ ποτέ όμως...δεν κοιμήθηκαν πάνω από 3-4 ωρες συνεχόμενα!!

    Τις πρώτες μέρες μέχρι να σαραντίσουμε δεν τα βάζω στην κούνια..
    αλλά σε πορτ -μπεμπε...(του καροτσιού εννοώ)..και συνήθως κοιμάμαι
    και εγώ δίπλα τους..στο σαλόνι /η σε άλλο δωμάτιο...ώστε να προλαβαίνω γουλίτσες..εμετουλη κλπ...και να πλένω λιγότερα..

    Με θυμάμαι να θηλάζω και να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ..καθιστή..
    και να ξυπνάω 1-2 ωρες μετά..και δόξα το Θεό ..το μωράκι να είναι ακόμη εκεί στην αγκαλιά μου..!!

    Είναι κουραστικές αλλά μοναδικές στιγμές!!!

    Πολλά φιλιά..και ευχές να βρείτε γρήγορα ένα ρυθμό που να βολεύει..
    πάνω από όλα την μανούλα!!..εσένα!!

    Η Παναγιά μαζί σας!!
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ στο πορτ μπεμπέ τον έχω, αυτό εννοώ όταν λέω κούνια! Και δίπλα στο κρεβάτι κι εγώ επίσης!!! Αχ... είναι τόσο δύσκολες οι πρώτες μέρες!!! Αλλά όταν τα σκέφτεσαι ξανά έχουν πλάκα πραγματικά!!! Σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου!!!

      Διαγραφή
  4. Αχ, με έκανες και γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Με όλη την κούραση, την τρυφερότητα, την αγάπη, τις ανησυχίες, τη νύστα (πολύ νύστα)... να σου ζήσουν τα παιδάκια σου και να φυλάς σαν κόρη οφθαλμού αυτές τις ανεπανάληπτες μέρες της ζωής σας!

    Την καλημέρα μου
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Ελένη μου! Είναι μικρό το διάστημα αυτό και ξεχνάμε πολύ γρήγορα!!! Όσο για τη νύστα... το σήμα κατατεθέν της λοχείας!!!

      Διαγραφή
  5. Λιγο πολυ ολες τα έχουμε περάσει αυτά! Μην ανησυχεις και όλα θα πάρουν το δρόμο τους! Δώσε λίγο χρονο στο μικρουλι σου και πολυ πολυ χρονο στην κόρη σου γιατί εκείνη περνάει "δύσκολα" αυτή τη στιγμη και σίγουρα σκέφτεται "τι ήρθε τώρα αυτό το μωρο που ουτε να παίξει μπορεί και μου παιρνει τη μαμά και το μπαμπά μου"! Υπομονή υπομονή υπομονή! Μεγάλη αρετή που εύχομαι να την εχεις ή να την αποκτήσεις! Να χαίρεσαι την οικογένεια σου και οι καλύτερες μέρες έρχονται!!! Κάλο Πάσχα και καλη Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι τη λυπάμαι την κακομοίρα τη ζουζούνα!! Θα πρέπει να τα έχει δει όλα!! Ελπίζω όλα να μπουν σύντομα σε σειρά, να προσαρμοστούμε και να δεθούμε σαν τετραμελής πλέον οικογένεια!! Καλό Πάσχα και σ' εσένα!!!

      Διαγραφή
  6. Μάλιστα......να το σκεφτώ λοιπόν καλύτερα το να κάνω παιδί....χαχαχαχα
    πλακίτσα!!!!
    Κουράγιο φιλενάδα!!!!
    Σε σκέφτομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πω πω σχεδόν τα έχω ξεχάσει αυτά. Τα δικά μας γαϊδουράκια είναι 11 και 8 χρονών πια.... Υπομονή και να είσαστε γεροί να τα καμαρώνετε να μεγαλώνουν! Αχ μύρισε μπεμπεκίλα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. παρ΄όλες τις δυσκολίες των πρώτων ημερών, δεν χάνεις το κέφι σου!
    μπραβο σου, Τριανταφυλλένια μου!

    η λοχεία έχει τη δική της αναστάτωση. αλλά όλα θα βρουν την σειρά τους, με τη βοήθεια του Θεού

    όταν ξαναθυμάμαι τα δικά μας... απορώ πώς έβρισκα το κουράγιο να αντέχω σε τόση κούραση... και όμως, Κάποιος μας το δίνει...

    να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου, καλά σαράντα και καλά μεγαλώματα!

    την αγάπη μου
    Αλεξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξία μου αν δεν τα δω με αστεία διάθεση, θα πάθω επιλόχειο κατάθλιψη!!! Πάντως αισθάνομαι πιο δυνατή από την πρώτη λοχεία!! Ο Θεός μας βοηθάει και αντέχουμε!!! Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου, με το καλό να γεννήσεις κι εσύ!!!

      Διαγραφή
  9. Άλλη ανάρτηση εψαχνα...τυχαία είδα αυτην εδώ.. .κοντοσταθηκα..λέω αραγε την είχα διαβάσει τότε; πώς τα περνούσε τότε η φιλεναδα μου;σε διαβασω γελαω...κ πλέον αντιλαμβανομαι τι εννοείς κ τι περνάς...κ κατεβαινω στα σχόλια να δω αν είχα γράψει.. ..τι τραγική ειρωνεία.. .λέω πως να το σκεφτω για παιδί.. κ σε ένα μήνα μενω έγκυος κ να που φτανουμε στο σήμερα! !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν δεν τα έχεις περάσει, ούτε τα καταλαβαίνεις, ούτε τα πιστεύεις, ούτε δίνεις σημασία!!! Με χαρά πλέον σε καλωσορίζω στο club των νυχτόβιων!!!

      Διαγραφή

Εσείς τι λέτε;

Διαβάστε επίσης:

Blog Widget by LinkWithin
Blogging tips